Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Billysiedziałprzyśrodkowymstole,pochylającsięniezgrabniewkierunku,
wktórymtoczyłasiękonwersacja.Niktniewydawałsięgozauważać.Nawet
Frankgoniedostrzegłprzypierwszymspojrzeniunapomieszczenie.
–Billy!–zawołałFrank.
Billypodskoczyłzminąwinowajcy.–Frank?–uśmiechnąłsięszczę-
śliwy,żektośzwróciłnaniegouwagę,apotemusiadłprosto.–Przynieś
sobiekrzesło.
–Szukampewnychinformacji–wyjaśniłFrank,siadającnaprzeciw
Billy’ego.
–Byćmożemamjakieś–powiedziałBilly.–Alemamostatnioogromne
kłopotyzpamięcią–powiedział,spoglądającnapustyoddawnakubek,
któryzapewnenawetniebyłjego.
Frankskinąłnabaristę,którywkrótcepostawiłnowykubeknastole.–
Pamiętaszcośokradzieżynaposterunkupolicji–zapytałBilly’egoFrank.
Billywzdrygnąłsię,ajegooczysięrozszerzyły.–Rabunek,mówisz?–
zapytałbezprzekonania.Gwałtownieobrzuciłspojrzeniempomieszczenie,
ale,jakzwykle,niktniezwracałnaniegouwagi.
Frankpołożyłnastoledwiesztukizłota,ignorująckwaśneuczucie
wtrzewiach.Niemógłsobiepozwolićnawydanietakichpieniędzy,zwłasz-
czabezpewności,czypłacizaślad,czyzabezwartościoweplotki.Wiedział
jednak,żeniebędzietotanie.Pochyliłsiębliżej.–Dwienocetemu–powie-
działcicho–złodziejewynieślicałystosdokumentów.
–Niebrzmitojakcoś,comożnazapamiętaćbezuszczerbkunazdro-
wiu–powiedziałBilly.Obrzuciłwzrokiemsztukizłota.–BojęsięFrank,
żepytaszniewłaściwąosobę.
–Tozłoto–warknąłFrank.
–Przykromi,niemogęwtympomóc–powiedziałBilly.Ponownierozej-
rzałsiępopomieszczeniuidodał–Jeślinawetcośbymwiedziałorabunku,
tojesttotenrodzajsprawy,októrejpróbowałbymzapomnieć.Jeślinawet
wiedziałbymojakimśdrobiazgu,jakto,ktomógłpomagaćwlogistyce,to
niejestwarteryzyka,byobudzićsięizobaczyćswojebutypełnegównajaka.
Frankgapiłsięnaniego,aleBillymilczał.Jaknakogoś,ktożyłzdzie-
leniasięinformacjami,Billymiałdziwnyzwyczajwyrażaniasięmałokon-
kretnie.–Gównajaka?–zapytałFrank.
WYCZERPUJĄCEWYSZUKIWANIEINFORMATORA
11
