Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
nanocsięrozstawał.Tak,czasydzisiajinne,dziecijakośzbytszybko
wyrastają.Wspojrzeniudziadkajestpodziwitrwoga.
–Całegocukierkaniełykaj,ssij–pouczamalca–bomożnasię
udławić.
–Dobrze.
Chłopieczpowagąkiwagłową.Dziadkowipodobasięjego
solidność,widziwewnukuwłasnąkontynuacjęwyraźniejniżwswoim
synu.
–Jesteśurodzonympszczelarzem–mówi.
Malecoglądapodeszwęsandałka,skrobiejąpalcem.
–Nadepnąłemnakurząkupkę–mówizzakłopotaniem;czyścibez
pośpiechuipowracadopoprzedniegotematu.–Nielubięmiodu.
Dziadekpodnosioczynasłońce,nachwilęzatrzymujewzrok
naniebieipowracanagrzesznąziemię.Kładziedłońwnukowi
nagłówcę,jakbybłogosławił.
–Pszczelarztonieten,ktolubimiód,leczten,ktonieboisię
żądła.
Zachowujesięimówitak,jaktowypadabogu.
–Mamsłodkąślinę–mówichłopiec.–Możenaplujędoula?
–Jeszczeczego–denerwujesiędziadek.–Jeślichceszzostać,
tozałóżsiatkę.
Malecpodstawiagłowę.Kręcisięwmiejscu,popatrującdookoła.
–Dziadku,jasięboję.
–Dlaczegosięboisz?
–Niewiem.Bojęsię.–Chłopczykchwytazasiatkęizaczyna
jąściągać.–Wyjmijmniezniej.
Dziadekpomagamusięuwolnić.
–Niebójsię,jestemztobą.
–Tamzimno–mówiwnuk.
–Zimno?–dziwisiędziadek.–Niepleć,zatakąsiatkąnie
