Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
maczymoddychać.
Malec,mrużącoczyiwykrzywiająctwarz,zerkanasłońce.
–Kiedystamtądsiępatrzy,wszystkoowielesmutniejsze–mówi,
jakbyprzegrywałwalkęocośnazawszeutraconego.–Asłońcetakie
jaknawojnie.
Dziadekznówdziwisięwymysłomwnuka.Iwznosioczy
dosłońca,apotempatrzynasiatkęchroniącągłowępszczelarza,którą
trzymawręce,jakbyszukałpotwierdzeniatego,cousłyszał.
–Myślisz,żenawojniesłońcejestjakieśwyjątkowe?
Malecpotwierdza,kiwającgłową.
–Widziałemwtelewizji.
Ichtelewizorjestjedynywcałymkołchozie,dziadkowigowsamej
Moskwienajakiejśnaradzieczymożezjeździeprzodownikówpracy
wręczyli,jakododatekdomedalu.Wchutorzewtedynawetjeszcze
elektrycznościniebyło,alepotymzrejonupostanowilidoprowadzić.
Prostodoichchaty.Ajeślijeszczektóryśzsąsiadówchceprzyświetle
żyć,toniechswoimisiłamisłupystawiaidrutyciągnie.Jednaknikt
wsobietakichsiłjakośnieznalazł.Dlategotounichjesttelewizor
isąlampywewszystkichpokojach,jeszczeinaulicyjestjedna,przy
wejściu,acałaresztawciążwieczoramiprzynaftowychlampachślepi.
„Czemuoniwiedząwięcejodnas?”–pytasiebiedziadek,mając
namyśliniesiebieiwnukajakodwieosoby,leczdwaróżne
pokolenia.
–Byłemnawojnie,alesłońcatamtejszegoniepamiętam–mówi;
pojegotwarzyprzebiegacień,aletocieńświatła.–Itelewizjinie
makiedyoglądać.
Dziadekuśmiechasię.Kiedyzatrzymujespojrzenienawnuku,jego
duszaodpoczywa.Zazwyczajmilczący,zmalcemsięrozgaduje,
znajdującznimwspólnyjęzyk.Nawetci,którzyznajągoodwielulat,
bylibybardzozdziwieni,słyszącichrozmowy.
