Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—wyjaśniłCemAltunay.—Zwłokiznalazłajednazpracowniczek
firmy,kiedyprzyszłaranodopracy.Chodźcie,zaprowadzęwas.
Słodkawyzapachwierciłwnosie.Zwłoki,którecuchnęłyjużtak
mocno,zazwyczajniewyglądałyapetycznie.PiaruszyłazaCemem
schodamiwgóręiprzygotowywałasięwewnętrznienato,cozaraz
zobaczy.Jednakwidok,któryukazałsięjejoczom,byłnaprawdę
trudnydozniesienia.Nieboszczyk,wktóregospuchniętejifioletowej
twarzytrudnobyłodoszukaćsięludzkichrysów,leżałzgroteskowo
rozrzuconymiramionaminapodeścieschodówmiędzydrugim
itrzecimpiętrem.Piawielejużwidziaławswojejpracy,jednakna
widokciałaoblepionegosetkamimuchzrobiłojejsięniedobrze.
Gdybynielatadoświadczeniaiprofesjonalnasamokontrola,nowy
kolegabyłbyświadkiem,jakpadanakolanaiwymiotuje.
—Dlaczegosądzisz,żetobyłnieszczęśliwywypadek?—zapytała
iprzełknęłaślinę,walczączodruchemwymiotnym.Upał,który
panowałwwysokiejprzeszklonejhali,wszystkimiporamiwyciskał
zczłowiekapot.—Uff,możektośbywłączyłklimatyzacjęalbo
chociażotworzyłszklanąkopułę?
—Animisięważ!—warknąłHennig,wkładającbiały
jednorazowykombinezon.—Biada!Zniszczyłabyśmimiejsce
zbrodni!
Piazauważyłazaskoczonespojrzenienowegokolegi.
—Byliśmymałżeństwem—wyjaśniłakrótko.—Nodobrze,to
skądtakiewnioski?
—Wyglądatotak,jakbypotknąłsięnaschodachispadł—odparł
CemAltunay.
—Hm.—Piapowędrowaławzrokiemwgóręklatkischodowej,
łagodnymłukiemdocierającejdotrzeciegopiętra.—Udałocisię
porozmawiaćzkobietą,któragoznalazła?Icoturobiłaowpółdo
siódmejrano?
Henningotworzyłztrzaskiemswojewalizki,apotempochyliłsię
nadciałem,płosząccałąchmaręmuch,któreuniosłysięwpowietrze,
bzyczącdookoła.
—Ponoćcodziennietakzaczyna.Pracujewksięgowości.
—Altunayoparłsięoporęcziwskazałnakobietęnakrześle.—Jest
wszoku.Najwyraźniejdobrzesięrozumielizdenatem.Ranopijali
razemkawę.
—Dlaczegostróżmiałbytakpoprostuspaśćzeschodów?
—Najwyraźniejmiałproblemyzalkoholem.Takprzynajmniej
twierdząwspółpracownicy.—Cemrelacjonował,czegosięzdążył
