Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Chciałbym,żebyśmniezawiozła.Zpowrotemwezmęubera.
–Postaramsięwrócićprzedszesnastą.
Wodawczajnikubulgocze,słychaćbrzdękdzwonkaoznajmiającego
zakończenieprocesugotowania.Lubiętenowoczesnekuchenneurzą-
dzenia.Ułatwiajążycie.Zamoichczasówmieliśmytylkosokowirówkę
imikser.Tylekzalewakawę,agdyjejzapachrozchodzisiępokuchni,
ujmujedwomapalcamimikroskopijnyuchwytgreckiejstągwiipodpie-
rająckubekdrugądłonią,drepczeostrożniewstronęsypialni.
Jowitależywłóżku,lekkozaspana,zesmartfonemwdłoni,przewija
palcemfejsbuka,przepraszam,Facebooka.Długomusiałemsięuczyć
tychsłów,którenicniemówią:smartfon,fejsbukiwieleinnych,jakby
niebyłopolskichodpowiedników.Powinienempowiedzieć,żeskroluje,
aletosłowonijakminiepasujedoczłowieka,raczejdorobota.Namoje
okopartnerkaJackaniewyglądanazainteresowanątym,cowidzi,zwy-
czajniesięrozbudza.Nawidokprzyniesionejkawyuśmiechasię.Kiedy
Tylekpodajejejkubek,wiedziezanimwzrokiem,cieszącoczyulubio-
nymgreckimornamentem.
–Atygdziemaszswoją?–pyta,dopieroterazpatrzącmuwtwarz.
–Wystygła–odpowiadajejonbeznamiętnie.
–Trzebabyłopodgrzać.Wiesz,żenielubiępićsama.
Tyleknielubisiętłumaczyć,ajuższczególnieniechcepodawaćpraw-
dziwegopowodu,dlaktóregonieskorzystałzmikrofalówki,bowiąza-
łobysiętozdalsząpolemikązemnąnatematodzyskiwaniastraconego
czasu.Wiem,żetak.Siadaobokniejnałóżku.
–Odktórejnieśpisz?–pytaJowita.
–Odczwartej.
Przezchwilęzawieszająwzroknaprzeciwległejwyblakłejścianie,jakby
byłalustremiprzedstawiałaprawdziweobliczeichzwiązku.
–Przepraszamzawczoraj–mówiona,licząc,żeontoodwzajemni.
Jejwzrokjestjednaknieobecny,jakbywypatrywałaprawdziwegoszczę-
ściapozatymdomem.Onzaśnieodpowiada,alesłyszęjegomyśliotym,
11
