Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Potemwszędziewnichchodziłaś,ażbabciachciała
cijezabraćischować.
–Ischowała!
Siedzieliwetrójkęnatarasiestaregodomu:Sara,
MarzenaiMirek.Niemaljakprzedtrzydziestulaty.
Odstronylasu,ciemniejącegotużzasadem,powiewał
lekkimajowywiaterek.Aksamitnymrokrozświetlały
ledowelampiony,któreSarapoustawiaławogrodzie,
nastoleiparapecie.Ćmy,wabioneichblaskiem,
nadpływałyzciemności.Oglądalistarezdjęcia.Część
należaładoSary,inneprzyniosłaMarzena.Kompot
zjabłekkończyłsię,popołudnieprzeszłowzmierzch,
aonicochwilawybuchaliśmiechem.
–TowtedyMirekwygrałkonkurstańca?
–OBoże!Wyglądał,jakbygopchłyobsiadły!
–Egurrolamógłbymibutyczyścić!Siubidubikendens!
Wstałizatoczyłkilkakółek,kończącnajednymkolanie
wstyluElvisaPresleya.Sarazaklaskaławdłonie.
–Tanieczgwiazdamiczeka!
–Cojajeszczerobięwtejbudowlance?–Mirek
wykonałdramatycznygest.–Życiemarnuję!Chociaż
kostkabrukowaczegośmniejednaknauczyła.
–Czego?
–Żewżyciuwszystkosięułoży–odparłfilozoficznie.
Dziewczynywybuchnęłyśmiechem.
–No,muszętakmyśleć.WracająctutajzLublina...
–Co,jużżałujesz?–Marzena,którapowypiciucałego
kompotuzabrałasiędoniecocięższegotrunkuwpostaci
winaporzeczkowegowłasnejroboty,zrobiłasięjeszcze
bardziejbezpośrednia.–AmówiłaciMulakowa,
awłaściwietomnie,żetakbędzie!–zaśmiałasię.
–No,skorostaratakprzepowiedziała,totaknapewno
