Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
goztymsamego.
–Ludzie,cozwami?–jęczydalej,zeskakujączestołu.
–Zachowujeciesię,jakbyściemielipoosiemdziesiątlat.
–Max,dajnamspokój–odpowiadamuSophie,przekręcającsię
nabokijeszczebardziejwtulającsięwmojenogi.
Przyjacielmrużyoczy,łypiącnanaspodejrzliwie.Przezchwilę
przyglądasięSophie,bywkońcuoskarżycielskowycelowaćwnią
paleciwykrzyczeć:
–Jesteśpodła!NamawiaszNoah,żebynieszedłzemnąnabasen,
boliczysznato,żewreszciesięodwalęizostawięwassamych!
–Jesteśidiotą.
–Aleprzynajmniejniechcęzaliczyćprzyjaciela.
–Pogrzałocięjużdoreszty?!
–Notak,bowcalenielecisznaniego,odkądprzeprowadziłsię
doChicago!
Wzdycham,wiedząc,cosięzarazwydarzy.Niemadnia,żeby
SophieiMaxsięniepokłócili.Spierająsiędosłownieowszystko.
Aterazpostanowiliwciągnąćwtorównieżmnie,boprzepalonymózg
Maxaniepracujetak,jakpowinien.
–Dobra,dośćtego!–rzucamostro,kiwającgłowąnaSophie,aby
wstała.–Idziemynatenbasenczybędzieciesięnasiebiedarlicałą
noc?
Maxwydajezsiebiegłośnyokrzykzwycięstwa,poczymklepie
mniewplecy.NiewidzęminySoph,bozasłoniłasiękurtynąjasnych
włosów,alenawetjeśliwolałabyterazzostaćwdomu,toitak
ostatecznieznamipójdzie.Bojakojedynajestjakzwyklewstu
procentachtrzeźwaiczujesięzanasodpowiedzialna,mimo
żetomypowinniśmysięopiekowaćnią.
–Kochamcię,stary!
