Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
gnozypolskichtwórcówemigracyjnych.WypowiedziAndrzeja
Bobkowskiego,JózefaCzapskiegoczyJerzegoStempowskiego
zdająsiębyćnaturalnymkontekstemdlapisarstwaGrudziń-
skiego,przecieżprezentująonitęsamąformacjęintelektualną.
Ostatniaczęśćprzedstawiapisarza,któryzewspólnegodla
wieluwydarzenia,czyniprzedmiotoryginalnego,jednostkowe-
gorozwiązaniatwórczego.Ówfragmentodwołujesiędopóź-
nych,wybranychopowiadań,wktórychwydarzeniebądźprze-
bieghistoriiwyraźniekształtujestrukturęnarracyjnąikreację
świataprzedstawionego.
Gatunkowaróżnorodnośćomawianychtekstówliterackichjest
zabiegiemświadomym,przedstawioneprzecieżzostajązarówno
dziennikowezapiski,esej,rozprawykrytyczneiopowiadania,
bowiemwbrewgenologicznympodziałom,ważkąkwestiądla
podjętejwtytuleksiążkiproblematykijestokreśleniespecyficz-
nych(amożenawetstałych)elementówpoetykiHerlinga-Gru-
dzińskiego.
UpadekParyża
1
Podniósłnagległowęznadtobołkaiszepnąłgłosemprzejmu-
jącocichym:
–Paryżpadłł
Ktośzsiedzącychbliżejrozdmuchałtenledwietlącysięszept
wostrypłomieńokrzyku:
–Paryżpadł!
Skulonepostacierozluźniłysię,prawienawszystkichlegowi-
skachrozległysięwestchnienia.[ł]Niemieliśmywięcnaco
czekać.Paryżpadł.PARYŻ,PARYŻ.Byłotoniedouwierze-
nia,alenawetludziomnajprostszym,ludziomktórzynigdy
naoczyniewidzieliFrancji,upadekParyżazwiastowałśmierć
wszelkiejnadziei,klęskębardziejnieodwracalnąniżkapitula-
•
14
•
