Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Wszystkieściany,sufitichybanawetbetonowapodłoga
jęczałypoduderzeniempazurów,nieustannywrzask
najednej,bardzowysokiejnucieświdrowałwuszachjak
zgrzytostregonożaposzkle.
NagleGrookiprzestałsięmiotać,stanąłpyskiem
donasiporazpierwszyuległbezresztyślepej,
bezmyślnejfurii–skoczyłnadzielącenaskratyizaczął
jeszarpaćigryźć.Grubeprętyzazgrzytaływzębach,
rozdzwoniłysięsłabopoduderzeniamiłap.
–Jestwściekły.Pięknywidok,co?–Karlowigłosdrżał
itrzęsłysięręce.–Wydałnaciebiewyrokiomałogonie
wykonał.Nieznamczłowieka,którybyłbytakblisko
śmierciiprzeżył.Zobaczysz,ontoodchoruje.
–Rzeczywiście–wymamrotałem.
Pomyślałem,żewybrałemsłowozbyttrudne
dowymówienia,trzebabyłopowiedzieć:„A!”.Byćmoże
wyszłobylepiej.ChrząknąłemiodwróciłemsiędoKarla.
–Damymutęcielęcinę?–zapytałem.
–Wiesz,cozniązrobi?–skrzywiłsięipokiwałgłową.
–Jużtoprzerabiałem,widziałem,jakprzeżywachybiony
atak.Potraktujeżarciejakonaszązemstę,naigrywanie
sięzjegoniepowodzenia,ikompletniejezignoruje.
Zaatakowałmniekiedyśpodobnieiteżmusięnieudało.
Dostałpotemnaobiadkozę,którażyławjegoklatce
czterydni.Wkońcużalmisięjejzrobiłoiwyciągnąłem
ją.Zupełniewtymnieprzeszkadzał.Akozazdechła
pokilkuminutachnawybiegu.Chodź.
Wyszliśmyzpawilonu,zabierającmiotłę,drapakiwąż,
którytrzymałemwręku,gdyKarluruchomiłmechanizm
przesuwającynasząklatkęwdrugikoniec.Widzieliśmy,
jakoszalałytygrysskaczenaniąiszarpiekonwulsyjnie
prętynienapawająceotuchąnaprzyszłość.Czułem,jak
odmojegożołądkaodrywająsięmałekawałeczkilodu
idziękitemuprzestajemiciążyćmartwo.
Wyszliśmywciepłysłonecznydzień,zegarek
wskazywałwpółdotrzeciej.Mójinfosprzężony
ztelefonembiurowympowiadamiałotrzech
