Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Oryksjąuszczęśliwi–odparłykobiety,choćjakby
niepewnie.–Cotosą„kłopoty”?
–Nicminiejest–powiedziałaAmandadoRen.–
Atobie?
–Niegadaj,żenicciniejest!Naraziezaprowadzimy
ciędoMaddAddamowców–zdecydowałaRen.–Mają
łóżkaistudnięzpompą,iwogólewszystko.Będziecię
możnaobmyć.Jimmy’egoteż.
–Jimmy’ego?–zdziwiłasięAmanda.–TojestJimmy?
Myślałam,żenieżyje,jakwszyscy.
–Teżtaksądziłam.Alesporoludziprzeżyło.Toznaczy
trochęludzi.PrzeżyliZebiRebecca,tyija,Tobyi...
–Dokądposzlicidwaj?–spytałaAmanda.–
Paintbólowcy.Powinnambyłarozwalićimłby,kiedy
miałamokazję.–Zaśmiałasięzlekka,ignorującból,jak
nastaregoplebszczuraprzystało.–Dalekojeszcze?–
zapytała.
–Mogącięnieść–powiedziałaRen.
–Nie.Nietrzeba.
Ćmytrzepotałyskrzydłamiwokółpochodni,wgórze
liściedrżałynalekkimnocnymwietrze.Jakdługoszli?
Tobymiaławrażenie,żegodzinami,aleczasrozmywasię
wświetleksiężyca.KierowalisięnazachódprzezPark
Dziedzictwa,zanimiprzycichałszumfal.Choćprzedsobą
miałaścieżkę,niebyłapewna,czydobrzeidzie,ale
Derkaczaniezdawalisięznaćdrogę.
Nasłuchiwaładźwiękówwśróddrzew–kroków,trzasku
gałązki,stęknięcia–itrzymałasięnakońcupochodu,
zkarabinemgotowymdostrzału.Usłyszałatylkorechot
ijedno,dwaćwierknięcia:jakiśpłaz,jakiśnocnyptak
budzącysięzesnu.Byłaświadomaciemności
zaplecami:jejolbrzymicieńciągnąłsięzanią,zlewał
