Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Mak
Wreszciedotarlidoenklawyzglinianymdomkiem.
Napodwórkupaliłasiępojedynczażarówka;
zaogrodzeniemCrozier,ManatiBawółMindorskistali
nawarciezmiotaczami.Nagłowachmielilatarki
czołowenabaterie,zdobyczzesklepurowerowego.
Renwyrwałanaprzód.
–Tomy!–zawołała.–Wszystkogra!Znaleźliśmy
Amandę!LatarkanaczoleCrozierachodziławgórę
iwdół,kiedyotwierałfurtkę.
–Brawo!–krzyknął.
–Świetnie!Powiemreszcie!–ucieszyłasięBawół
Mindorski.Pospieszyładogłównegodomu.
–Croze!Udałosię!–krzyknęłaRen.Zarzuciłamuręce
naszyję,upuszczającniesionymiotacz,onpodniósłją,
zakręciłwkołoipocałował.
–Hej,skądwytrzasnęłaśmiotacz?–spytał,stawiając
jąnaziemi.
Rozpłakałasię.
–Myślałam,żenaszabiją–powiedziała.–Oni,tedwa...
Ależałuj,żeniewidziałeśToby!Dałaczadu!Miałaswoją
starąflintę,apotemstłukłyśmyichkamieniami
izwiązałyśmy,alepóźniej...
–Orany.–ManatpatrzyłnaDerkaczan,którzywlewali
sięprzezfurtkę,rozmawiającmiędzysobą.–Totencyrk
zkopułyWyRaju.
–Czylitosąoni,tak?–spytałCrozier.–Teobleśne
nagusy,którestworzyłDerkacz?Ci,cożyjąnabrzegu?
