Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Utkwionewniąlicznespojrzeniabynajmniejniezbiłyjejztropu.Była
wszystkimzaciekawiona,więczcałymspokojempatrzyłatakże
nadziewczynki,którejejsięprzyglądały;zastanawiałasię,oczymteż
onemyślą–czylubiąmissMinchin,czyinteresująsięlekcjamiiczy
któraśznichmatakiegotatusiajakona.Otymtatusiumiaładziś
rankiemdłuższąrozmowęzEmilką.
–Onterazpłyniepomorzu,Emilko–mówiładoniej.–Teraz
mydwiepowinnyśmyserdeczniesięzaprzyjaźnićiopowiadaćsobie
różnerzeczy.Patrznamnie,Emilko.Oczymaszprześliczne…
o,gdybyśjeszczeumiałamówić!
Jednymzfantastycznychurojeń,doktórychSarażywiłataką
skłonność,byłoowoukojenie,jakiegodoznawała,łudzącsię,
żeEmilkażyje,atymsamymsłyszyirozumiewszystkiejejsłowa.
ToteżgdyMariettaubrałająwgranatowymundurekszkolny
iprzewiązałajejwłosygranatowąwstążką,dziewczynkanatychmiast
podeszładoEmilki,usadowionejnakrzesełku,ipodałajejksiążkę.
–Możesztoczytać,pókiniewrócęzeszkoły.
Widzączaś,żeMariettaspoglądananiązzaciekawieniem,
wyjaśniłapoważnie:
–Jawierzę,żelalkipotrafiąrobićwielerzeczy,tylkoniedajątego
posobiepoznać.Jestrzecząbardzomożliwą,żeEmilkaumieczytać,
mówićichodzić…alerobitotylkowtedy,gdyludziewyjdązpokoju.
Jesttojejtajemnica.Gdybyludziewiedzieli,żelalkipotrafią
wykonywaćróżneczynności,zarazbyzaprzęglijedoroboty;dlatego
zapewnezobowiązałysięonenawzajemdosekretu.Pókibędziesz
wpokoju,Emilkabędziesiedziećspokojnieipatrzećprzedsiebie;ale
gdytylkowyjdziesz,onanapewnozacznieczytaćalbopodejdzie
dooknaibędziepatrzyłanaulicę;skorojednakposłyszyczyjeśkroki,
pobiegnieczymprędzejzpowrotemnadawnemiejsceibędzie
udawała,żesiedziałatamprzezczascały.
