Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zabawwpołudniowejczęściparku.Huśtawkilekkokołysałysię
nawietrze.Naciągnęłammocniejkapturnatwarziskierowałamsię
ścieżkąnapółnoc,przeszłamobokławek,koszynaśmieciidrzew
posadzonychwrównychodstępach.Zapuszczałamsięcorazgłębiej,
ażzgęstniejącejmgłypośrodkuparkuwyłoniłsięprzedemną
niewielkistaw.
Naglezapiekłomnieleweramię.Imbliżejwodypodchodziłam,tym
bardziejpaliło,ażmiałamwrażenie,jakbymojaskórastanęła
wpłomieniach.Twarzwykrzywiłabymisięzbólu,gdybynieto,
żepobliskopółrokujużsiędotegoprzyzwyczaiłam.Wtymczasie
posłałamzpowrotemdopodziemiawięcejduszniżłącznieprzez
wszystkiewcześniejszelata,gdypracowałamjakohunterka–wciąż
jednakbyłoichzamało.Wtakimtempiewciągupozostałychdwustu
dziewięćdziesięciudziewięciudninieudamisięwypełnićswojego
zadania.
Dotarłamdostawu,pośrodkuktóregoznajdowałasięmaławyspa,
iprzystanęłam.Byłozimno,mójoddechparował,awszechobecna
wilgoćprzenikałaprzezubranie.Stłumiłamdreszczeirozejrzałamsię.
Nieminęłasekunda,azmrokuwyłoniłasięjakaśpostaćiruszyła
prostonamnie.
Innekobietydostałybymożepalpitacjiserca,gdybyktośtakijak
FinnMacLeodobrałnaniekurs,alemyznaliśmysięzbytdobrze.
Nookej…Finnbyłatrakcyjny.Tylemogłamprzyznać,wkońcunie
byłamślepa.Ijakmogłobybyćinaczej–miałczarnewłosy,które
opadałymunaprzeniebieskieoczy,dotegoszkockiakcent
iwytrenowanąsylwetkętypowądlagrimhunterów.Wolałabymjednak
rzucićsięzwieżyzegarowejPałacuWestminsterskiegolubdaćsię
wciągnąćpiekielnympsomdopodziemianiżpozwolić,żebymiędzy
mnąaFinnemdoczegośdoszło.Wprawdzieregularniechodziliśmy
razemnałowy,kłóciliśmysięjednakjakbratzsiostrą–idokładnie
takwyglądałynaszerelacje:byłotopołączeniewiecznegowkurzenia
zokazjonalnymichwilamisympatiiigłębokimprzekonaniem,
żezawszemożemynasiebieliczyć.
–Trochęcizeszło–przywitałmnieiobróciłwpalcachsztylet.
Tębrońzawszenosiłprzysobie,bezwzględunato,czyszedł
napolowanie,czydopubu,żebyobejrzećmeczpiłkinożnej.–Randka
