Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
mojegotalentuwprawiłoichwistneosłupienie.Ojciec
miałsłabośćdoskrzypiec—uważałjezainstrument
bardziejludzkiiznaczniewytworniejszyniżfortepian.
Powodzeniekilku„cudownychdzieci”takżewywarło
nanimpewnewrażenie.Podarowałmikiedyśmałe
skrzypki,którenatychmiastrozbiłemnakawałki,
zacooczywiściedostałemlanie.Ojciecpróbowałraz
jeszczeprzekonaćmnieowyższościszlachetnego
instrumentustrunowego,alespotkałogozdecydowane
niepowodzenie.Instynktownieczułempotrzebępolifonii,
harmonii,aniejednegojedynego,cieniutkiegobrzmienia
częstozresztąnienastrojonychskrzypiec,zawszeniemal
uzależnionychodakompaniatora!
Tozdumiewające—minęłoprzecieżtakwielelat—jak
wyraźniezachowałmisięwpamięciobraz
najwcześniejszegodzieciństwa.Jeszczedziśmógłbym
narysowaćrozkładnaszegomieszkania;dokładnie
pamiętamowerankiitenstraszliwyhałas,jakiwszczynali
moibraciaisiostry,zawszewychodzącydoszkoły
zapóźno;matkaisłużącaprzygotowywałydlanichcałe
stosykanapek.Zgiełk,bieganinaisprzeczki,zapominanie
rzeczy—przywodziłotonamyślwymarszwojska
nawojnę,apotemzalegałaabsolutnacisza,jazaś
pozostawałemsamnasamzpianinem.
Kiedymiałemtrzyipółroku,mojapasjastałasiętak
oczywista,żerodzinapostanowiłacośztymmoim
talentemzrobić.WujNatanFollman,którybieglewładał
językiemniemieckim,napisałdoJózefaJoachima,
najsławniejszegowowymczasieskrzypka,dyrektora
Cesarsko-KrólewskiejAkademiiMuzycznejwBerlinie,
szczegółowoopowiadającmuomnieiproszącoradę,jak
należypokierowaćtakimiuzdolnieniami.ProfesorJoachim
odpowiedziałbardzouprzejmie.Stwierdził,żenietrzeba
