Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
rozszedłsięostryaromat,którymomentalnieodegnał
zwabioneświatłemdogasającegoogniskaćmy.Kilka
nieostrożnychkomarówpodzieliłosmutnyniedawnylos
pobratymca.
PółantałkapóźniejUlrichznaczącospojrzał
naprzyjacielaiodchrząknął.Pustelnikzorientowałsię,
żedłużejnieprzyjemnejrozmowyniedasięodkładać.
Westchnąłwięcciężkoporazniewiadomoktórytego
wieczoruipowiedział:
–Cieszsięswąwitalnością,synu,boprzyjdądni,kiedy
cięonazawiedzie…–Ijużbezdalszychponagleńdodał:
–Mniewłaśniemojazawiodła.
Rycerzzagryzłdolnąwargę–mocno,ażdokrwi.Tylko
dziękitemu,żezabolało,mógłpowstrzymaćkolejny
wybuchwesołości.Silącsięnapowagę,zapytał:
–TodlategoZeldabyłatakawściekła,kiedy
jąmijałempodrodze?
Łysagłowapokiwaławodpowiedzi.Ulrichwzruszył
ramionami,niebardzowiedząc,jakpomócprzyjacielowi.
–Amoże…–zawahałsięnamoment.–Możeodstaw
jarzębinówkęnajakiśtydzień?Nabierzeszprzeztenczas
siłiwszystkowrócidonormy.
–Niedarady.–Rodzącasięwłaśniewizjałatwego
rozwiązaniaproblemówzpotencjątowarzyszazostała
przerwanazdecydowanymgłosem.–Próbowałem
–zacząłsiętłumaczyćJohan,widzączdziwienierycerza.
–Toniezadziałazjednegopowodu.
–Zjakiego?–zapytałUlrich,zawiedzionyupadkiem
terapiiwłasnegoautorstwa.
