Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
dziękuję,bojużwłasnakoronamitrochęciąży–odrzekłamrównie
serdecznymtonem.
–Ajakcisiępodobamojawystawa?Miałamnadzieję,żebędziesz
mitowarzyszyławtymwyjątkowymdlamniedniu.Jakbyniebyło,
przezpięćlatmieszkałyśmyrazemnapowierzchnidwudziestupięciu
metrówkwadratowych.
–Bardzomisiępodoba.Rzeźbysąniezwyklesugestywnei,jak
widzisz,padłamprzedniminakolana.–Tutajakuratbyłamcałkowicie
szczera.
–Dobrze,kochani,poplotkujciesobiejeszczeoprzeszłości,
ajawracamdogości.Ach,czujęsiętakaszczęśliwa.–Elkaruszyła
wstronęgrupkistarszychmężczyzn,zostawiajączasobąmnóstwo
zawieszonychwpowietrzu,niewypowiedzianychpytań.
–Zosiu,trochętowyszłonietak,jakpowinno–szepnąłWitor.
–Dajspokój,wyszłojakwyszło,życiefaktyczniejest
nieprzewidywalne.
–Alety,Zosiu,nicnierozumiesz,achcę,żebyśzrozumiała
–ciągnąłdalej.
–Nawetniepróbujminiczegotłumaczyć,niemojasprawa,nie
mojeżycie,jużwystarczającodużosięprzedchwilądowiedziałam
inaprawdęwszystkozrozumiałam–przerwałammustanowczo.
–Zostawiłaśmnie,potemzniknęłaśnatylelat,nigdycięnie
zapomniałem,ale…–niedałsięzbićztropumężczyzna.
–Zostawmniewspokoju,bardzocięproszę,nawetjamamswoją
wytrzymałość–wycedziłamprzezzęby.
–Tegotojaciakuratniemogęobiecać–wyszeptał.
–Odpierdolsięodemnie–syknęłam,czymwzbudziłam
zainteresowaniestojącejoboknasgrupkiosób,którezamilkłyizaczęły
sięnamprzyglądaćzzainteresowaniemnatyledużym,żenie
pozostałominicinnegojakodwrócićsięnapięcieipozornie
