Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Anawetniepytaj,boażmnieserceboli,gdyotympomyślę.
Takatobyłapięknadziewczyna,mądra,zadbana,aterazskóranakiju,
samazobaczysz.Tobiemogępowiedzieć,boobcymtonigdy,ale
jamyślę,żeoniztymMarcinemsięjednakniedobrali.Dobryzniego
chłopak,alebezpolotu.Kochająnaswójsposóbiodziecidba,ale
jakiśtakiniemrawy–mamaprzyciszyłagłosiodwróciłasię,
sprawdzającczyniktniewchodzi.
–Alewiesz,żeimsięnieukłada,czytotylkotwojeprywatne
odczucia?–zapytałamzlekkąironiąwgłosie.
–Dołóżkaimniezaglądam,alechemiimiędzyniminiewidać.
Majądzieciitochybaichtrzyma.Myzojcemteżjużnaskrzydłach
amoranielatamy,aleczasemsięchociażczłowiekpokłóci,wrzaśnie,
potemmiłosiępogodzić,acinigdy,jakbyżyciawnichniebyło.
Tylkododziecisięśmieją.Chociażmożedobreito,boigorzejludzie
mają.–Mamapopatrzyławoknonachwilę,odlatującmyślami.
Boże,jakapysznataszarlotka,nigdywżyciutakiejniejadłam
–powiedziałamgłośno,zresztąniekłamiąc,bojejnigdyfaktycznienie
jadłam,alejednocześnieczując,jakbymwyrosłanajejsmaku,
zapachu,miłościwłożonejprzezmamęwjejpieczeniedlanas.
Niezwykłe,botoniemożliwe,ajednaktakdobrzeznamjejsmak.
–O,wrócili–zerwałasięmamaiszybkoruszyławstronę
korytarza.
Drzwiwejścioweotworzyłysięidodomuwparowałydwie
szczerbate,roześmianefacjaty.Cudowneuśmiechy,bezskazy
dystansu,którynabywająludziezwiekiem.Cośjestwzdaniu
mówiącym,żegdyciesząsiędzieci,toiniebosięcieszy.Oboje
dzielniedzierżyliłupywdłonijaktrofeapowygranejwalce.
–Ciocia,ciooocia!Patrz,conamdziadekkupił–krzyczałpędzący
wmojąstronęchłopiec.
–Nopokazuj,cotammasz–śmiałamsięgłośno,niemogącsię
