Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zportfelazgiętąnapółfotografię,naktórejbyła
uśmiechniętadziewczynkazrudymiwarkoczykami.
—Jestśliczna.
Aldonalekkosięzaczerwieniła.
—Miksmamusiitatusia.Takajestmojacóreczka.
—Znają?
—Onniechciałjejnigdypoznać.Możedlatego
tamisja.Niewiem.Zatydzieńznówprzyjdędociebie
—rzuciłaprzezramię.
*
Wyszłamnaprzerwę.OdrazuzobaczyłamMarysię.
Siedziałanamurkuimachałanóżkami.Jakzwykle
wyglądałaczarująco.Ubranawniebieskąsukieneczkę
wbiałegroszki,którapodkreślałabłękitjejoczu.Włosy
miałazaplecionewdługiwarkocz,azbokugłowy
przypiętąbiałąkokardkę.
„Fajnajesttamała”—pomyślałam.„Inaprawdęsię
cieszę,żejąspotkałam.Odczasudoczasumogęznią
chwilępogadać”.
—Wyglądaszślicznie—skomplementowałamją,
poczymusiadłamobokniej.
—Naprawdętakmyślisz?
—Naprawdę.
—Tatuśmikupiłtęsukienkę.—Dłońmiwygładziła
materiał.
—Twójtatuśmadobrygust.
—Poprostuznasięnakobietach—odpowiedziała,aja
uśmiechnęłamsięnatesłowa.—Mójtatuśjestkochany.
Aleczasaminiedasięznimwytrzymać.
—Dlaczego?
