Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—Słuchaj,skarbie,przykromi,alenielubięDuckyitychjej
modnychprzyjaciół.Tosmarkacze,którzydysponujązbytwielką
ilościąpieniędzyiczasu,aniemająnaspółkęnawetuncjizdrowego
rozsądku.AdotegomamaitatoDuckysąterazgdzieśwEuropie.
—Posłałżonieznaczącespojrzenie.—Wątpię,czymająpojęcie,kto
ostatnimiczasysypiawichdomu.
—Słuchaj,wiem,żeDuckymawgłowiefiubździu
icodwadzieściaminutnowegochłopaka,aleprzecieżpotrafięosiebie
zadbać.
—Wiem,żepotrafisz,skarbie—odparłPhil—aledopóki
nieskończyszszkoły,musiszznosićojcowskieprerogatywy.
—Dotknąłdłoniąjejpoliczka.—Itakpewniezarazukradniemicię
jakiśfacet,Gabbie.Nigdyniemieliśmydlasiebiezbytwieleczasu.
Pomyślałem,żemoglibyśmyurządzićsobietakierodzinnelato.
Gabbiewestchnęłazrezygnacjąipozwoliłaojcunalekkiuścisk,
leczwidaćbyło,żeniejestzadowolona.Gloriadoszładowniosku,
żeczaszmienićtemat.
—Ludzie,przydałabymisiępomoc.Dobrewróżki
odprzeprowadzekogłosiłystrajk,więcnaszepudłanierozładująsię
same.
Philposłałżonieuśmiech,Gabbiezaśwydałazsiebiecierpiętniczy
jękipowlokłasięciężkowstronędomu.Kiedyweszłapostopniach
werandy,Philodezwałsię:
—Zapewnejejniedoceniam,alewciążprześladowałymniewizje,
żebędęmusiałleciećzpowrotem,żebyjąwykupićzaresztu
zaposiadanienarkotyków.
—Albożebyzałatwićjejpierwsząaborcję?—podsunęłaGloria.
—Topewnieteż.Chciałempowiedzieć:jestjużnatyledorosła.
—Jużodkilkulat,kolego—odrzekłaGloria,wzruszając
ramionami.—Jawjejwiekuniebyłam,alemniewychowywały
wbojaźniBożejzakonniceodświętejGenowefy.
—Nocóż,mamnadzieję,żewykażewtychsprawachtrochę
rozsądku.Spodziewamsię,żejużraczejzapóźnonapoważne
rozmowyojcazcórką.
—Jeślisądzićpotym,jakwypełniasobądżinsy,toojakieśsześć
