Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
niewidziałnajmniejszychoznakruchu,alekiedymiałsięjużodprężyć
iuznać,żebyłototylkoprzywidzenie,tocośruszałosięznowu.
Koszmarnieniewyraźnykształtpowolizbliżyłsiędołóżka,awkońcu
zniknąłujegopodnóża,gdzieSeanniemógłgojużwidzieć.
—Patrick!—powtórzyłjeszczeraziwcisnąłsięwnajdalszykąt
łóżka,byledalejodpełznącegostwora.Potemusłyszałdźwiękdrących
odrewnopazurów,jakbycośpięłosiępostarymsłupiełóżka.
Wstrzymałoddech.Nadkrawędziąpryczypojawiłysiędwaczarne,
przypominająceszponiastedłoniekształty,obrzydliwiezdeformowane,
którejakbypocośnaśleposięgały,azanimi—jużpochwili
—potwornamaskaprzerażeniainienawiści,czarne,powykręcane
obliczeozupełnienieprawdopodobnychoczach:czarnych,
opalizującychźrenicach,otoczonychżółtątęczówką,którazdawałasię
świecićwciemności.Seanwrzasnął.
WtejsamejsekundziePatrickteżjużniespałitakżekrzyczał,
achwilępóźniejwdrzwiachpojawiłasięGloria,którawłączyła
światło.
TużzaniąstanąłPhil,aoddrzwipokojuGabbiedobiegłjejgłos:
—Cosiędzieje?
GloriawyciągnęłaręceiprzytuliłaSeana.
—Ocochodzi,kochanie?
—Coś...—zacząłSean.Niemogącdokończyć,wskazał
tylkopalcem.Philurządziłcałeprzedstawieniezprzeszukiwaniem
pokoju,awtymczasieGloriauspokajałaprzestraszonegochłopca.
Gabbiewystawiłagłowęzzadrzwiswegopokojuipowtórzyła:„Co
tusiędzieje?”MiałanasobiezadużypodkoszulekUniwersytetuLos
Angeles,któregoużywałajakokoszulinocnej.
ZmieszaninąulgiipogardywgłosiePatrickodpowiedział:
—Seanmiałkoszmar.
PogardliwytonbratakazałSeanowizareagować:
—Toniebyłsen!Wpokojucośbyło!
—Nocóż—wtrąciłPhil—cokolwiektobyło,jużsobieposzło.
—Kochanie,tobyłtylkosen.
—Wcalenie—odparłSean,rozdartymiędzyłzamifrustracji
zpowodutego,żemuniewierzą,agorączkowąnadzieją,iżbyćmoże
