Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
trochęczasu.—Przezdłuższąchwilęmilczała,apotemwyrwałojej
się:—Taknaprawdętochciałabympisać.
Pokiwałgłowązezrozumieniem.
—Nicdziwnego,jeśliwziąćpoduwagę,kimsątwoirodzice.
Dziwnejestto,pomyślałaGabbie,żewogólemuotym
powiedziałam.Nigdynikomuniepisnęłaotymanisłówka,nawetJill
Moran,najlepszejprzyjaciółce.
—Ichybawtymwłaśnietkwicałyproblem.Każdybędzie
zakładałzgóry,żemuszębyćświetna.Ajeśliniebędę?
Jackpopatrzyłnaniąpoważnie.
—Notoniebędziesz.
Wstrzymałakonia,próbującodgadnąć,comiałnamyśli.Zadumany
odwróciłwzrok.Przeświecająceprzezliściepromieniesłońca
podświetliłyjegoprofil.
—Przezdługiczaspróbowałempisaćpowieść,alewkońcusię
poddałem.Tomiałabyćpowieśćhistoryczna,OkręgDurham.Omoim
zakątkunaprzełomiewieków.Niektórefragmentywydawałymisię
niezłe.—Urwałnachwilę.—Byłajednakstraszna.Trudnoprzyszło
miprzyznaćtowkońcuprzedsobą.Tyluprzyjaciółnieustanniemnie
doniejzachęcało,żeprzezdłuższyczaswydawałomisię,żejest
całkiemdobra.Bojawiem.Chybapoprostuczłowiekmusitorobić.
Westchnęłaipoklepałakoniapokarku.Ciemnewłosyopadły,
zakrywającjejtwarz.
—Alemimowszystko,tyniemaszdwojgarodziców-pisarzy.
MatkadostałaPulitzera,ojcanominowanodoOscara.Amniebyłostać
tylkonakilkagłupichwierszydeł.
Pokiwałgłową,potemzawróciłkoniairuszyłwzdłuższlaku.
Podługiejchwilimilczeniadodał:
—Ajednakmyślę,żeczłowiekpoprostumusitorobić.
—Możemaszrację—odparła.—Słuchaj,maszjeszcze
cośztego,cowedługprzyjaciółbyłoświetne?
Zlekkimuśmiechem,zażenowanywyznał:
—Mamcałe.Całecholernepółpowieści.
—Wejdęztobąwukład.Pokażeszmiswójrękopis,ajadam
