Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
iżejeśliwkrótceniezłożymyzamówienia,będziemyzmuszeni
zwolnićstolik.
–Zwolnićstolik?–krzyknąłPapa,ajegotwarznagleposzarzała.
Wszyscyspojrzeliwnaszymkierunku.–Zwolnićstolik?!–powtórzył
jeszczegłośniej–Wtakimrazieproszębardzo,zwalniamypanistolik!
Poproszęokapelusz!
Ipomaszerowałwkierunkuwind.Purpurowanatwarzykelnerka
popędziłazanimzjegokapeluszem.Mamateżwstała.–Idę
zawaszymojcem–zakomunikowała,ajejgłosbyłnapiętyipełen
niepokoju.
–Ale,Mamo…–usiłowałamratowaćsytuację.–Przecieżtomoje
urodziny…
–Zawszemyślisztylkoosobie,samolubnasmarkulo!–warknęła.
Iwtedystałosięnajgorsze,cospotkałomniekiedykolwiekwcałym
życiu.NaoczachwszystkichgościrestauracjiMamauderzyłamnie
wtwarz.Wszyscywstrzymalioddech,jawybuchłampłaczem,aMama
poprostuwyszła.Wtymmomenciepojawiłasięinnakelnerkazmoją
sałatkąziemniaczaną,okazałosię,żemojezamówieniejednakzostało
zrealizowane.Alewtedystarszykelnerwyszeptałcośdojejucha,
kelnerkaodwróciłasięiodeszła,zabierajączesobąmojąsałatkę.
Dokońcażyciazapachsłodkiegomajonezuczyświeżejpietruszki
będziemisiękojarzyłztymupokorzeniem.Tobyłopotworne.Przez
krótkąchwilężadneznasniewiedziałojaksięzachować.Wtedy
starszykelnerpozbierałzestołudzbanzwodąiszklanki,zktórych
piliśmy.Zupełniejakbyśmybylidlaniegoniewidzialni.–Musimyteż
iść–wyszeptałaHilde,poczym,usiłujączachowaćresztkigodności,
wstaliśmyiwyszliśmy.
Przezcałądrogędodomuzanosiłamsiępłaczem,mimotego,
żeMariaprzytulałamnieiprzekonywała,żeprzecieżMamawcalenie
miałategonamyśli,żepoprostumartwisięoPapęiHansiego,nic
więcej.
