Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zadzwonił
do
dyrektora
Nierhoffa,
swojego
bezpośredniego
przełożonego,iprzekazałmunajważniejszewiadomościnatemat
sprawyHardenbacha,proszącjednocześnie,byprzejąłprowadzenie
zaplanowanejnatrzynastąkonferencjiprasowejwkomendziegłównej
policjiweFrankfurcie.
—WrazieczegomogęsamapojechaćdoRuppertshain
—zaproponowałaPia,kiedyBodensteinzakończyłrozmowę.—Ta
konferencjaprasowajestprzecieżważniejsza…
—Onie,nie—zaprotestowałszybkoOliver.—Wsprawachtakich
jaktaustaliliśmyzdyrektoremNierhoffembardzojasnypodział
obowiązków.Wprzeciwieństwiedomnie,onwprostuwielbiaświatła
fleszy.Szczególniewwypadkutakprominentnych…interesantów.
—Interesantów?
NaspiętejtwarzyBodensteinpojawiłsiędelikatnyuśmiech.
—Brzmilepiejniż„zwłok”,prawda?
PÓŁGODZINYPÓŹNIEJ,tużprzedwjazdemdoEppenhain,Pia
iBodensteinzobaczyliradiowózzaparkowanynapoboczu,apo
krótkimodcinkuleśnejdrogidotarlidopolanyzwieżąwidokową,przy
którejparkowałkolejnyradiowózimercedeskabriolet.
Zatrzymalisięiwysiedli.
—O,pankomisarz,dzieńdobry—przywitałsięjeden
zumundurowanychpolicjantów,wysokimężczyznaokanciastej
szczęceMichaelaSchumacheraitwarzypoznaczonejbliznamipo
trądziku.—Mógłpansobieoszczędzićporannejwycieczki,boto
zwykłesamobójstwo.
—Witaj,Schöning.—Bodensteinwiedziałzdoświadczenia,że
wielukolegówzfirmyzregułykażdyprzypadekśmierciklasyfikowało
bezrefleksyjniejakosamobójstwolubwypadek,więcwżadensposób
nieskomentowałjegosłów.
Wcieniuwysokichdrzewpanowałchłód,atrawabyłajeszcze
