Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
mokraodporannejrosy.
—Dzieńdobry.—Bodensteinprzywitałlekarza,któryklęczałobok
zwłok.Mężczyznaodpowiedziałzdawkowymskinieniemgłowy.
Kobieta
leżała
w
trawie
z
lewą
ręką
podgiętą
pod
plecy
izpodkurczonyminogami.Jejjasnewłosyniczymwelonokalały
pobladłątwarz,azszerokootwartychoczuwyzierałomartwe
spojrzenie.Bodensteinuniósłgłowęipopatrzyłnawieżę.Tobyła
masywna,drewnianakonstrukcja,wznoszącasięwysokowniebo,
sporoponadczubkiokolicznychdrzew.Piaoparładłonienabiodrach
iprzyjrzałasiędenatce.
—Samobójstwo?—zapytałanieufnieiprzeniosławzroknalekarza,
któryznównachyliłsięnadmartwąkobietą.
—Niewiem.Niemażakietuanitorebki,zatoszpilkina
dziesięciocentymetrowychobcasach.Nieszczególniedobraneobuwie
dospacerówpolesie.
—Nopewnie,żesamobójstwo—wtrąciłsięniegrzecznie
Schöning.—Jasnasprawa.
—Jakośniechcemisięwierzyć—zaprotestowałaPia.
—Samobójcyodruchowowybijająsięprzyskoku,przezcolądują
stosunkowodaleko.Tutajmamyzwłokibezpośrednioprzysamej
wieży.Onaraczejnieskoczyła.
Schöninguniósłkpiącobrew,ajegozarozumiałyuśmiechstałsię
nieprzyjemny.
—Jakieśustalenia?—Bodensteinspojrzałpytająconalekarza.
—Hm.Onanieżyje—odparłmężczyzna.
—Toprzechodziludzkiepojęcie—oznajmiłaPialodowato.
—Naprawdęnicwięcejnieudałosiępanuustalić?
Lekarzspojrzałnaniąurażonymwzrokiem.Podniósłsię.Bodenstein
zauważył,żesięgajegowspółpracowniczceledwiedobrody.Krasnal,
którynajwyraźniejswójmikrywzrostrekompensowałuwagaminiena
miejscu.
