Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
objęłorównieżniepełnosprawnychdorosłych,azupełnie
niedawnostarszeosobyniepełnosprawne.
JakpiszeA.Mikrut(2010),potrzebydorosłychosób
niepełnosprawnychprzezlatanależałydowątków
zaniedbanychwpedagogicespecjalnej.Wpraktyce
oznaczałoto,żedolatdziewięćdziesiątychXXwieku
dominowałytradycyjneformyrewalidacyjneoparte
nasystemiepomocyspołecznejzjejgłównąformą
instytucjonalną–domamipomocyspołecznej.Zakłady
staregotypuzapewniałyswoimpodopiecznymnajbardziej
elementarnąopiekę,warunkiemjejsprawowaniabyło
posłuszeństwopodopiecznychibierneprzystosowaniesię
dozasadpanującychwdomachpomocyspołecznej(por.
Kościelska,2007,s.84).
Niestetytakaorganizacjaopiekiniegwarantowała
rozwojuautonomii,podmiotowościanisamodzielności
dorosłychniepełnosprawnych.Instytucjonalizacja,
segregacjapomocywformiewyizolowanychośrodków
całodobowegopobytu,przyjednoczesnymbraku
odpowiednichdziałańaktywizującychiułatwiających
byciedorosłymorazstygmatyzująceformywsparciai
opiekiwytworzyłynadługielatawspołeczeństwieobraz
„dużychniepełnosprawnychdzieci”(por.Krause,2010,
s.118).Wobszarzeinstytucjonalnejrehabilitacjinadal
zdarzasiębrakdostosowaniaformpracyioferty
programowejdowiekupodopiecznych,cojestprzyczyną
„ujednolicaniadorosłościosóbniepełnosprawnych”
(Krause,2010).Innymwyraźnymsygnałemdeprywacji
dorosłościjeststosunekinstytucjiopiekuń-
czychdozagadnieniaintymnościiseksualnościosób
niepełnosprawnych.Faktemstajesięprzebieraniei
przewijaniedorosłychosóbniepełnosprawnychbez
zachowaniaelementarnychzasadprywatności.Personel
medycznypracującywtychplacówkachczęstonie
dostrzegapotrzebyobjęciaindywidualnąopiekąosób
niepełnosprawnych.Instytucjonalneformypomocysątak
zorganizowane,abyzapewnićopiekęjaknajwiększej
liczbiepodopiecznychwjaknajkrótszymczasie.Takie
działaniamogąprowadzićdomechanizacjiczywręcz
