Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
RobertWójcik
„Nieznanykolortwoichoczu”
wydanie1.,luty2013
www.goneta.net
magnesu.PowciśnięciuguzikawdrzwiachukazałsięKurakiwrzasnąłpodpitym
głosem:
—Właźcie,piesjestzamknięty!
—Mamynadzieję…
—Fajnie,żedotarliście.Myślałem,żewaszasypało.
—Daliśmyradę.JaktamAga?
—DziękiBoguzdrowa,alebladajestjakśnieg.Wchodźcie,wchodźciedalej,
pewnienawetniewiecie,żejestminusdwanaście,co?Nieźle,prawda?
—Nawetnieczuć.
—Alkoholuodparnia.No…przynajmniejwtejchwili.
—Chybatak.
—Witajciewnaszychskromnychprogach.
Mieszkaniewyłożonebyłodrewnem—całość—korytarzeipokoje,anaścia-
nachwisiałytrofeamyśliwskieidyplomyojcaKuraka.Pozatymwnętrzedomu
przedstawiałosięraczejskromnie.Wogromnychpokojuzbuzującymsięogniem
wkominku,nakanapieleżałaAga.Popijaławodęmineralną,zzaciekawieniemprzy-
glądającsięNoriemu,rozbierającemuwłaśnieswojąpartnerkęzpłaszczaibutów.
Nanogiwłożyłjejkapciemamykumpla,aKurak,widzączaangażowanieMoriego,
powiedziałśmiertelniepoważnymtonem:
—Stary,jesteświelki.
—Dajspokój.
—Mówięci,jesteśnajlepszymczłowiekiem,jakiegoznam.Serio,serio.
—Zadużowypiłeś.
—Absolutnienieizatocięwłaśnielubię.Resztatychskurwysynówmyślitylko
osobie,aty,nocóż,jesteświelki.
—Bocijeszczeuwierzę,icowówczas?
—Jajcarztotyjesteś,alemusiałemcitopowiedzieć.
—Dlaczego?
—Zuwaginato,corobisz.
—Przecieżtonicnadzwyczajnego.
—Dlaciebieowszem.No,chodź,pogadamyotymwkuchni,adamyzostawmy
same.
32
