Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Dopierowtedydotarłodomnie,żeniesiedzęwsamochodzie
Maksa.Wyskoczyłamnaparkingjakoparzonaizatrzaskującdrzwi
samochodu,rzuciłam:
–Sorki!Masztakisammodeljakmójprzyjaciel,nieogarnęłam,
mojawina.
Rozpaczliwiezaczęłamszukaćwłaściwegosamochodu,
ażnatrafiłamwzrokiemnawychodzącegozeszkołyMaksa.Gadał
oczymśzeswoimkumplem,śmiejącsięprzytymwniebogłosy.
Czemutenmałpiszontakpóźnowyszedłzeszkoły?!Przezniego
pomyliłamautainieznajomymusiałwziąćmniezakompletnąidiotkę.
Ruszyłamdoprzyjacielabiegiem,agdyzobaczyłmojąminę,odrazu
przestałsięśmiaći–śmiertelnieprzerażony–zacząłuciekać
wprzeciwnąstronę.Goniłamgozpoważnymzamiarempopełnienia
morderstwa.Wkońcudobiegłdoczerwonegomercedesastojącego
podrugiejstronieparkingu,wskoczyłdośrodkaizablokowałdrzwi.
Zaczęłamwalićwbokautajakwariatka.
–Otwierajtecholernedrzwi!
–Niemogę!Bojęsięciebie!–Uruchomiłsilnik,ajapodskoczyłam,
niespodziewającsiętakiegowarkotu.
–Jeśliniewpuściszmniewciągupięciusekund,wróciszdziś
dodomumartwy!
–Jakbędęmartwy,tonigdzieniewrócę!–odkrzyknął.
Spiorunowałamgowzrokiemidopierowtedyodblokowałdrzwi.
Wskoczyłamdośrodka,warczączwściekłościirzuciłamtorbę
natylnesiedzenie.Jechaliśmyprzezchwilęwciszy,ażwkońcuMaks
zapytał:
–Topowieszmi,czemuprawiemniezabiłaś…?
Najeżyłamsięjeszczebardziej.Jeślimuopowiemotym,
żepomyliłamsamochody,będziesięzemnienaśmiewałdokońca
życia.Skupiłamsięwięcnaczymśinnym.
–Przeztwojegłupiepomysły,mamyproblem.Theamyśli,
