Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Jaksięuspokoi?!Cosięuspokoi?!–denerwowała
sięRegina,którausiłowaławłaśniezwęzićprzyniesione
przezmężazJudenratu[4]opaskizgwiazdąDawida.–
Aj!–wykrzyknęła,kłującsięigłą,boprzypomniała
sobie,żeDolekmusiałjeszczezapłacićzateprzeklęte
kawałkimateriału.Dobrze,żeNiusianieskończyła
dziesięciulatiniemusiałanosićtejopaski,choć
Reginaniebyłapewna,czyciprzeklęciNiemcyzaraz
niezacznąznakowaćtakżedzieci.Rysiowibędęchyba
musiałaprzyszyćjądobecika–pomyślała
zwściekłością,choćzaraztouczucieustąpiłofali
tęsknotyzasynkiem,któregojużtyledniniewidziała.
Corazgłośniejszyhałas,jakizacząłdochodzić
zkorytarza,wykluczyłmyślenieoczymkolwiekinnym
niżzbliżającesięniebezpieczeństwo.
–Otwierać!Szybko!–Tymrazemprzezdrzwi
przebiłysięniczymostrekulepolskiesłowa,
wypowiadanejednakzniemieckimakcentem.
Rozkazomtowarzyszyłowaleniekolbąkarabinu.
Dolekbardzopowoliodsuwałskobel,jakbychciał
zatrzymaćtenkrótkimoment,kiedydomjegorodziny
byłjeszczeoaząbezpieczeństwa.Trzejmężczyźni
wpadlidośrodka,odpychającgospodarzanaboktak
mocno,żewylądowałnakrawędziścianyiuderzyłonią
zimpetem.Nawidokstalowychhełmów,
przesiąkniętychmokrymśniegiemmundurów
ikarabinów,którymiwymachiwali,Niusiapostanowiła
natychmiastschowaćsiępodspódnicęmamy.Jednak
Reginawciążmocnotrzymałajązarękę,
uniemożliwiającjakikolwiekruch.Dziewczynka
pomyślała,żechciałabyterazzatkaćsobieuszyinie
słyszećwrzaskutychzłychludzi,którychsłów
kompletnienierozumiała.
Dopieropochwilidotarłodoniejzadaneprzez
