Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Chłopiec(białe)zastosowałobronęfrancuską.Pestić(czarne)
otworzyłszerokooczynatohardeposunięcie:trzebabyłomieć
głęboką
wiedzę
o
tej
grze,
jej
historii,
możliwościach
ikombinacjach,byodnieśćsukces.
Johanzmusiłstaregozrzędędopodrapaniasięwbrudnągłowę.
Chociażmogłopoprostuchodzićopchłęczyniącązamieszaniena
pogrzebiejednegoztysiącaczycośkołotegoswoichkrewnych,
którychprzodkowieuczynilizszachowegogeniuszaswójdom
dekadęwcześniej.
Johanusłyszałtegodniaporazpierwszywżyciuplugawe
bliźniaczeprzekleństwa:idiukurac[5]itizipizdun[6],kiedyPchlarz
zajrzałmuwoczy,prawe,lewe,prawe,lewe,jakgdybychciał
podwójniesprawdzić,czychłopakwie,corobi.MłodyJohan
przewróciłoczami.
Umieściłswojeskoczkinaśrodku,żebykontrolowaćcałą
szachownicęprzedwymuszonąwymianązestronyPesticia.
Obydwugraczompozostałaterazmożliwośćtylkojednejwymiany.
Figuryzbijanowrównymtempie.Johanczuł,żegdybymiał
wybórktórejśzpozycji–swojejlubPesticia–wybrałbyswoją.
Dobojuruszylihetmani.
Pestić,
w
przetartym
garniturze
z
wełny
czesankowej,
zmechaconymnałokciachiprzykołnierzu,zeswojejwyniosłej
wysokości
lustrował
pole
bitwy.
Między
białymi
bakami
prześwitywałmupodbródek.Miałkrzyweustazgłęboko
popękanymiwargamiizębychylącesięwróżnestronyniczym
brązowenagrobki.Tłustekosmykiszarosrebrnychwłosówwyrastały
munaczaszcegdziepopadło.Ciemięhojniesypałołupieżemna
tylnąlinięobronyjegopionka.Tenwysoki,zgarbiony,chudy
nędzniknajwyraźniejzwiązałswójloszgrą,którąkochał.Jego
koszulasprawiaławrażenie,jakbyktośusiłowałwyszorowaćjądo
czysta.Krzywozawiązanyliliowykrawatnieznajdowałsięjuż
pośrodkukołnierzyka,gdyPestićkolejnyrazwróciłdoJohana.
Staryarcymistrzwyglądałtak,jakbystraciłukochanąinigdytego
nieprzebolał.Alejegobrązoweoczybyłyczysteimłodzieńcze
ilśniływściekłąinteligencją.
