Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
RozdziałI.Wprowadzenie:Nowendziady”?ś
27
posłanie”,czytamywsłynnymutworzenoblisty)ewokujetujakieś
podziemnerozpoznaniedziejów:
Obłoki,strasznemojeobłoki,
jakbijeserce,jakiżalismutekziemi,[ś]3
Pamięćizapomnienie,świathistoriisplecionyzeświatemnatury,
restytucjapamięciwobrzędziendziadów”1otoRymkiewiczowska
lekcjaprzeszłości.Nietrudnobowiemzauważyć,żestrażnikiempamię-
ciozapomnianychgdzieśtamwnbuczynie”powstańczychmogiłkach
jestupiór.Ten,którynoświciewstaje”isamnosiatrybutśmiercitak
samobójczej,jakbędącejudziałemskazańców1nNaszyimasznur
zgniły”;czytosamobójca,czyjedenzeskazanychpowstańców,te-
gowszakżeniewiemy.Mickiewiczowskizduchastatusnieokreślonej
ontologiczniepostaciupiorazostanietuutrzymany.
Tak1tonazwiskomusiałosiępojawić.Mickiewiczijegomiste-
riumpamięciwDziadówczęściII:
Guślarz
Sątupączki,ciasta,mleczko
Iowoce,ijagodki.
[ś]
Aniołek
Nicnam,nicnamniepotrzeba.4
URymkiewiczapojawiasięintertekstualnaparafraza,zawierająca
pamięćMickiewiczowskiegoarcydziełanarówniztakimstatusem
kryptocytatu,któryodsyłaćmożedopradawnegoobrzędudziadów:
Niechcąmlekanichleba
Niczegoimnietrzeba
WtymdystychusłyszymyoczywiściegłosMickiewicza,alewzo-
remRymkiewiczowskichstrategiiintertekstualnychówgłosjestprze-
3TeniwcześniejszycytatzObłokówzwydania:Cz.Miłosz,Wierszewszystkie,
Kraków2011,s.91.
4A.Mickiewicz,Dziady.CzęśćII,[w:]id.,Dzieła.Wydanierocznicowe1798–
1998,t.3:Dramaty,opr.Z.Stefanowska,Warszawa1995,s.18.
