Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Niepomyślałam,Lenka,sorry–odparłazprzepraszającąminą.
Wjejtoniewyczułamjednakodrobinęzawodu.
–Czemutakcizależynatejimprezie?–zapytałam.
–Niezależymi,jużdobrze,niepójdziemy–odparła,dłubiąc
widelcemwtalerzu.
–Jola,ocochodzi?–ponagliłam.
Przyjaciółkapodniosławzrok.
–Niepatrztak,Lenka.–Skrzywiłasię.–Poprostuostatniorzadko
wychodzimyzKrzyśkiem.
–Czemu?–zapytałam.–WKatowicachprzecieżczęsto
chodziliścienaimprezy.
–Tak–kiwnęłagłową–tylkożetobyłowKatowicach.Odkąd
wróciliśmytutaj,wszystkosiępozmieniało…Wiesz,oncałyczas
siedziwpracyalbośpi.Jakmuwczorajpowiedziałamotejimprezce
imożliwe–popatrzyłanamnieznacząco–żeudamisięciebie
wyciągnąć,tostwierdził,żemożebyćciekawie.Naprawdępierwszy
razoddłuższegoczasubyłchętny.
–Kurczę,Jola,samaniewiem–zawahałamsię.
Trochęichobserwowałamwtymtygodniuifaktyczniewidziałam,
żeniewszystkojestwporządku.Wątpiłam,żebytojednowyjście
miałocokolwiekzmienić,jednakprzyjaciółkawyglądałatak,jakby
naprawdęjejnatymzależało.
–Spoko,niemusimy–odparłacichoiwstała,żebyposprzątać
zestołu.
–Wporządku,pójdę–powiedziałam,zamykającoczy.
–Tak?–ożywiłasię.–Alenapewno?Bowiesz,jakniechcesz,
tonaprawdęmożemyzostaćwdomu.
–Tak,tak,jasne–odparłamzironiąwgłosie.
–Ej!–krzyknęła,rzucającmioburzonespojrzenie.
–GdziejestwogóletencałyCarlos?–zapytałam.–Daleko?
