Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Aterazchodźmydoniej.
PrzekroczyłyprógpokojuGinywdobrychhumorach,
starającsięzapomniećotym,copowiedziała
imkierującaośrodkiemkobieta.
Starszapanisiedziałaprzyoknieispoglądałanaogród.
–Dzieńdobry,mamo–odezwałasięDorota.–Jaksię
masz?
–Wspaniale.–Ginaodwróciłagłowęiposłała
impromiennyuśmiech.–Zmęczyłyściesię?Gorąco
dzisiaj,prawda?
–Odrobinę.Mamochotęnaherbatę–przyznałaDorota.
Jejmatkakiwnęłagłową.
–Zarazchybapodwieczorek.Trochęstraciłamrachubę
czasu,bosięzamyśliłam.
–Niczegoniestraciłaś,babciu.Juższykująciasto
nadole,mamazapuściłażurawiaiwidziała,jakietam
mająpyszności.–Różawesołomrugnęłaokiem.Starsza
panipogładziłająpodłonidelikatnymgestem.
–Notochodźmyczymprędzej,skorojesteściegłodne.
–Ginauniosłasięzfotela,alecórkapowstrzymała
jąruchemdłoni.
–Mamyczas.Jeszczeniegotowe.Niemanicgorszego,
niżprzyjśćnaposiłekzawcześnie.
–Maszrację.Mojamatkategonieznosiła.Uważała
tozastraszliwiegrubiańskie.Przystolenależałobyć
„wsamraz”:anizawcześnie,anizapóźno.Niewiem,jak
onatorobiła,alezawszesięjejudawało.
RóżazerknęłanaGinęzzainteresowaniem.Chyba
porazpierwszyodniepamiętnychczasówtakotwarcie
nawiązaładoswojejmatkiiwogóledoprzeszłości.Czy
byłtoprzejawtego,oczymmówiładyrektorka?Czy
poprostuchciałasięznimipodzielićwspomnieniami?
Jeślitodrugie,townuczkazamierzałapociągnąć
jązajęzyk.Niesamowiciezaciekawiły
jąteniedopowiedzianehistorierodzinne.Wreszciebyła
