Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
oddechuspokajałsię,kolorywracałynatwarz.Lek
zaczynałdziałać,sytuacjawracaładonormy.Róża
odetchnęła,gdybabciaotwarłaoczyiprzetarładłonią
czoło.Fotografiawsrebrnejramcewysunęłajejsię
zpalcówispadłanadywan.
–Ostrożnie!–przestrzegłaGina.–Tomojajedyna
pamiątkazdomu.Zdjęciemojejmatki,jejnowego
sportowegofiatainasdwóch:mnieimojejsiostry
Adelajdy.
–Maszsiłę,żebyzejśćnapodwieczorek?–spytała
Dorota,aGinapokiwałagłową.
–Oczywiście.Mabyćdzisiajciastozwiśniami.
Prawdziwagratka.
Przeszłyprzezholdowindyinaprawdęnicnie
wskazywałonato,abybabciagorzejsięczuła.
–Mamo…–zaczęłaDorota,kiedyjużwetrzyusiadły
napatioprzystolikuidostałyherbatęiciasto.–Nie
wiem,czypamiętasz,oczymrozmawiałyśmywpokoju?
Przeztwarzbabciprzemknąłcień.
–Otwoichurodzinach,którechcemyzorganizować
wpałacuwŁabonarówce–pospieszyłazwyjaśnieniami
Róża.–Maszcośprzeciwkotemu?
–Absolutnie.Toznakomitamyśl.Jużsięniemogę
doczekać–oznajmiłaGina,alejejwnuczkamiała
wrażenie,żeczynitozprzymusemisztywno.–Jestem
ciekawa,jakpałacterazwygląda–dodałapochwilijuż
zupełnieinnymtonem.–NaparterzeAdelajdamiała
cudownygabinetmuzycznyzewspaniałymfortepianem,
byłateżbibliotekazniezwykłymikręconymischodami
ioranżeria…–Babciazaczęłaopowiadaćowyglądzie
domuinatychwspominkachminęłaimreszta
popołudnia.
***
