Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Chwilowogoniema–odparłpolicjantzuśmiechem.Widaćbyło,
żepaniredaktorifunkcjonariuszdobrzesięznają.Jaktowmałymmia-
steczku,pomyślałJeremi.Pewniechodzilirazemdoklasyalbosąsą-
siadami.Alboito,ito.Albomożeichdziecichodziłydojednejszkoły?
Nieważne.
–Jeeej…–westchnęłakobieta.–Amisięspieszy.Ktomipowiedo
mikrokilkazdańnatematwczorajszegowypadkunaGubałówce…?
Amożepan?
–Ojnie,nie!Wstydzęsię,niemamdobregogłosu.
–Ojtam,ojtam.Tylkokilkazdań.Beztegoniepuszcząmniena
antenę–upierałasiędziennikarka,kokietującpolicjantamiłymina-
prawdęuroczymuśmiechem.
Niechżesięzgodzigłupek–pomyślałJeremiasz.–Jaksięniezgodzi,
tojakznambaby,zajmieczasrzecznikowiibędęmusiałsiedzieć,Bóg
jedenraczywiedzieć,jakdługo…
Postanowiłzainterweniować.
–Tapanimarację.Materiałbezżywejosoby,albożywejosoby
mówiącejomartwejosobie,jestmałoprzekonujący.Ajużnapewno
małowiarygodny.Apan,jakoprzedstawicielsłużbymającejzazada-
niezapewnieniemieszkańcomtegomiastaiokolicbezpieczeństwa,
powinienudzielićmediominformacji,botospowodujeniechybnie,że
ludziepoczująsiębezpieczniejsi,acozatymidzie,wasza,policjan
-
tów,pracabędzieowielebardziejskuteczna–wypalił,wtrącającsię
bezpytania.
Dziennikarkazamrugałaoczami,spoglądającnaniego.
Alenienadługopozwoliłasobienautratępanowanianadsytuacją.
–Właśnie,tenniewiadomojaksięnazywającyikimbędącypanma
racje–sapnęła,uśmiechającsięuroczoiwyciągającswąprawdziwie
kobiecądłońwstronęJeremiego.–JestemBożena.Miłomi.
–23–
