Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Ajakbymsięniezgodził?–pytałdalej.
Jeskezaśmiałsiępodnosem.
–Maciecośnamnie?–Kantowiczspojrzałpodejrz-
liwie.
Ministersprawwewnętrznychwyszczerzyłzębywsze-
rokimuśmiechu.Nalałwódkidoobukieliszków.
–Nawszystkichcośmacie...–Kantowiczmówiłdalej
samdosiebie.–Chujztym,cośtamsięwmłodości
przeskrobało,możenawettrochętegobysięnazbierało,
aleprzecieżkażdykiedyśbyłmłody,prawda?–spojrzał,
szukającakceptacji.
RadosneoczyJeskegoprzepełnionebyłyzrozumie-
niem.
–Pardon–rzekłcichoKantowicz.–Alemamdodat-
kowywarunek–zrobiłpauzędlazwiększeniaefektu.
Ministerspiąłsięwsobie.
–Wstawicienowegoministrafinansów–wypalił
Kantowicz,poczymwychyliłkieliszekdodna.
Jeskeniezamierzałkryćtotalnegozaskoczenia.
–Nadziśjeszczeciniepowiem,ktotobędziedokład-
nie–Kantowiczkontynuowałniezrażony.–Aleznam
takichludzi,którzysięnadadządotego,cochcemyzro-
bić.
–Jacioferujętakąkasę,atytargujeszsięojedno
stanowisko?–rzuciłzniedowierzaniem.–Itonawet
niedlasiebie?!
–Nielubiętegognoja,poprostu!–szefNBPsięgnął
powidelec.–Pierdolonysapergospodarkisięznalazł!...
Tojegowymuskanietakmniewkurwia,że...–wide-
lecześlizgnąłsięzmackiipalcesiłąrozpęduuderzyły
wośmiorniczkę,charakterystycznieprzytymplaskając.
21
