Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Gróbrodzinny
Kobieta,sapiącciężko,ztrudemwspięłasiępowąskichschodkachnaniewielki
placyk.Podeszładogrupkirobotnikówsiedzącychnakamieniachiniewiadomoczemu
zwróciłasięwłaśniedopodpitegoKlipy:
–Zkimjatumogęrozmawiać?
–Acopanichciała?
–Jasiępytam,zkimjatumogęrozmawiać.
–Dajspokój–przerwałwpółsłowaKlipieStachulo.–Widzisz,żekobietachce
rozmawiać,toznaczytrzebazaprowadzićjądokierownika.Niechpanipozwoli–powiedział
ipoprowadziłjązasobą.
ZkantoruwyszedłkierownikSp.„Jedność”,inżynierGrzymała,człowiekpodejrzliwy,
oniespokojnychoczkach,izbliżyłsiędoopasłejkobietynaodległośćoddechu.
–Czymmogęsłużyć?–spytałuniżenie.
Kobietaspojrzałananiegojaknaintruzaznieukrywanymwstrętemibojaźnią.
–Chciałamzamówićuwaspomnik.Dlasiebieidlamegomęża.
–Znaczysięgróbrodzinny?
–Niemamżadnejrodziny.Żyłamzeswymmężemprzezdziesięćlatiniemieliśmyze
sobądzieci.
Grzymałapopatrzyłnaniązzaciekawieniem.
–Tosmutne–zauważyłwspółczująco.
–Co?
–To,żeniemieliściepaństwozesobądzieci.Dzieckonastarośćwdomutowielki
skarb.
Kobietaniebardzosłuchałatego,codoniejmówił,łowiłajedynieposzczególnesłowa
inerwowoszukałaczegośwwielkiejtorbieześwińskiejskóry.Wreszciewyciągnęłacoś
zawiniętegowpodartągazetę.ZawiniątkiemmachnęłaGrzymaleprzednosem.
–Cotojest?–spytał.
Wziąłzrąkkobietyzawiniątko.Ostrożnieodwinąłgazetę.Byłytamdwiekolorowe
wypalonewporcelaniefotografie.Zjednegozdjęciauśmiechałasięradośniekobietaw
kwieciewieku,odługimiciemnymiwarkoczuupiętymwwielkiwęzełnatyległowy.
–Topani?
–Aco,niepodobnajestem?–spytałazalotnie.
Grzymałarzuciłnaniąkątemoka.
–Podobna–stwierdziłbezprzekonania.
–Osiemnaścielatmiałam,jakrobiłamsobietozdjęcie.Dziśmamczterdzieścisześći
anijednegosiwegowłosa.Niechpanspojrzy.–PochyliłaprzedGrzymałągłowę,jakby
chciałagoubóść.Grzymałaodsunąłsięodniejnieco.
–Jeszczepannąbyłamwtedy.Ato–puknęłapulchnympalcemwdrugąfotografię–
mójdrugimąż.Umarłprzedrokiem.
Zezdjęciaspoglądałłysawymężczyznawśrednimwieku,opociągłejtwarzyichytrym
spojrzeniu.Podwielkim,mięsistymnosemwisiałcienkispiczastywąszakręconypo
zawadiackudogóry.
–Copantaknaniegopatrzy?–spytałapodejrzliwiekobieta.
Grzymałazmieszałsię.
–Więcprzyszłapanizamówićdlasiebiepomnik–powiedział,abyodwrócićjej
uwagę.
–Dlasiebieidlaswegomęża–sprostowała.–Ztymżenatablicykonieczniemuszą
byćdwawota.Niejestemjeszczetakastara,ajużdwóchmężówpochowałam,drogipanie.–
KobietaniepewniespojrzałanaGrzymałę.
30
