Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Czymężowiepanibędąobajleżeliwjednejmogile,czyteż…
–O,brońBoże–zaprotestowałażywokobieta.–Pierwszymójmążbyłdranieminie
wartowogóleonimwspominać.Trzynaścielatmęczyłamsięznim,towystarczy.
–Rozumiem.Czyli,jednymsłowem,życzypanisobieleżećzdrugimmężem,jeśli
dobrzezrozumiałem.
Kobietakiwnęłapotakującogłową.
–Wobectego–powiedziałGrzymała,biorąckobietępodrękę–pozwolipanizemną
dokantoruitamsprawęomówimydokońca.
Poddałasiębiernie.Zamknąłzaniądrzwi.Posadziłprzybiurkupochlapanym
atramentem,naktórymleżałrozłożonyalbumzfotografiamipomnikówwykonanychprzez
firmę.Byłytamrozmaitetypygrobowców:odpojedynczychramzjednątablicąpośrodkui
krzyżemzbokupobogatenagrobkiopodwójnychramachzklapąidwiematablicami,na
którychlekkowspierałsięramionamikrzyżzfantazyjnieobciętąoddołusztycą.Dziesiątki
typów.Zpiaskowcaigranituszwedzkiego.Rwane„nadziko”ipolerowaneniczymlustro.
Kobietazuwagąprzejrzałaalbumiodsunęłanaśrodekbiurka.Wczasiegdyprzeglądała
zdjęcia,Grzymała,chcącukryćzdenerwowanie,starałsięniemyślećokobiecie,ażebynie
zapeszyćcałejtransakcji.Myślałodomu,ocórce,żonie,alemimotychwszystkich
wybiegówcochwilęprzyłapywałsięnazgadywaniu:zamówiunaspomnikczyteżpójdzie
doinnejfirmyobok.Jeśliniezamówi,stanęzrobotą.Niebędęmiałzajęciadlatyluludzii
wtedybędęmusiałzwolnićkilku.Wswoimmilczeniuzauważyłbezradnośćnatwarzy
kobiety.
–Wybrałapanijużcośdlasiebie?
–Jasię,panie,natymnieznam–wyznałaszczerze.–Wiemtylkotyle:chciałabym,
żebypomnikbył,jakiegoniemaunasnacmentarzuiwcałejokolicy,żejakjużzostanie
postawiony,tożebyludziezewszystkichstronprzychodziligooglądać.Rozumiepan?Żeby
niemówili:„Oho,KielakowapostawiłapomnikdlaDominika.Niemożnapowiedzieć,nawet
ładny.JednakPawełekzRudzienkawzeszłymrokudlaswojejżonypostawiłlepszy.
Ciekawe,ileteżonamusiałazapłacić?”
–Jeślipaniototylkochodzi,tojatumamcośdlapani–rzekłGrzymała,całującczule
koniuszkiswoichpalców.Uśmiechającsiętajemniczo,wyciągnąłzbiurkaszufladęiwsadził
doniejrękęażpołokieć.
Kobietaspojrzałananiegownapięciu.Nieukrywałaswegozaciekawienia.
–Wzeszłymtygodniuskończyliśmypomnikdlapewnegogenerała,którypowiesiłsię
zpowodużony–powiedziałipołożyłprzedniąwielkiezdjęciewykonanegopomnika.
–Owszem,ładny,niemogępowiedzieć.
–Szwedzkigranit–poinformowałGrzymałazdumą.
–Mógłbybyć.Zresztąwtejsprawiezdajęsięcałkowicietylkonapana.Panjestod
tegofachowcem.Acóżjamogę,biednawdowa?
–Proszęsięniemartwić–zapewniłją.–Uczynimywszystko,cotylkobędziewnaszej
mocy.Pomnikwykonamytaki,żepaniwrogomoczyzzazdrościpowychodząnawierzch.
Przekonasiępani.Więctakijaktenmabyć?
–Tak,niechbędzie.
–Toterazspiszemytylkoumowę.
Wyciągnąłarkuszpapieru.Spisanieumowyzajęłomukilkaminut,potempodsunął
papierkobiecieipokazał,wktórymmiejscumasiępodpisać.Podpisała,anastępnierozpięła
gabardynowypłaszczpodbitywytartymfutrem.Miałanasobieczarnąsuknięzdużym
dekoltem.Zszyizwisałzłotykrzyżyknagrubymłańcuszkuiginąłwfałdachwielkiego
biustu.Wsadziłarękęzadekoltiwyciągnęłazzaniegoplikciepłychbanknotów.Odliczyła
pieniądzejakozadateknaprzyszłąrobotęipołożyłanastole.Grzymałastarannie
wyprostowałpieniądzeischowałdoportfela.Wyszlinadwór.
31
