Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
bulgotałametanem,naśrodkowokontynentalnych
obszarachnizinnychszalałysusze,azjatyckiestepy
zamieniłysięwpiaskowewydmyicoraztrudniejbyło
zdobyćmięso,leczmimotoniektórzynadalmieli
wątpliwości.WsamychFarmachOrganSAkanapki
zbekonemiszynkąorazpasztetwieprzowypojawiałysię
wmenuwyjątkowoczęsto.Oficjalnanazwalokalu
brzmiałaBistroAndré,alestalibywalcynazywali
goKorytem.Jimmyjadałtamlunchzojcemwdniach,
gdymamaczułasięudręczona.Kobietyimężczyźniprzy
sąsiednichstolikachpowtarzalisobiekiepskieżarty.
–Znowupasztetzeświniona–mówili.–Naleśniki
zeświniona,popcornzeświniona.Nojuż,Jimmy,jedz!
ToprzygnębiałoJimmy’ego;niebardzowiedział,
copowinnosięjadać.Niechciałjeśćświnionów,
bouważałjezaistotypodobnedoniego.Anion,anione
niemiaływpływunaotaczającąichrzeczywistość.
–Niezwracajnanichżadnejuwagi,skarbie–mówiła
Ramona.–Tylkosięztobądrażnią,wiesz?
Ramonabyłajednymztechnikówlaboratoryjnychojca.
Częstojadałalunchznimioboma,zJimmymitatą.Była
młoda,młodszaodojca,nawetodmatki;przypominała
trochędziewczynęzezdjęciawokniefryzjera,miała
podobniewydętewargiidużeoczy,dużeiumalowane.
Jednakczęstosięuśmiechałainienosiłakolczastej
fryzury.Jejwłosybyłymiękkieiciemne.Włosymatki
Jimmy’egomiałyodcień,któryonasamanazywała
brudnymblondem.(„Zbytczystym”,mawiałojciec.„Hej!
Tożart.Żart!Tylkomnieniezabij!”).
Ramonazawszezamawiałasałatkę.
–CouSharon?–pytałaojcaJimmy’ego,patrząc
naniegoszerokootwartymipoważnymioczyma.Sharon
byłamatkąJimmy’ego.
–Nienajlepiej–odpowiadał.
