Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Niedobrze.
–Toproblem.Zaczynamsięmartwić.
Jimmypatrzył,jakjadła.Braładoustbardzomałekęsy
ijakimścudemniechrupała,żującsałatę.Podobnie
świeżemarchewki.Byłotozadziwiające,zupełniejakby
rozpuszczałatotwarde,chrupkiejedzenieiwsysała
jewsiebieniczymkosmicznykomaropodobnystwór
naDVD.
–Możepowinna,nowiesz,kogośodwiedzić?–Ramona
ztroskąuniosłabrwi.Miałanapowiekach
fioletoworóżowycień,niecozbytobficienałożony;zbijał
sięwgrudki.–Robiąrozmaiterzeczy,istniejetyle
nowychtabletek...
Ramonapodobnobyłagenialnymtechnikiem,ale
mówiłajakdziewczynyreklamująceżeldokąpieli.Tata
Jimmy’egotwierdził,żeniejestgłupia,tylkożeniechce
wykorzystaćmocyswoichneuronówdotworzenia
długichzdań.WOrganSAbyłomnóstwotakichludzi,nie
tylkokobiety.OjciecJimmy’egopowtarzał,żetoludzie
liczb,niesłów.Jimmyjużrozumiał,żeonsamniejest
człowiekiemliczb.
–Niemyśl,żetegoniesugerowałem,przeprowadziłem
rekonesans,znalazłemnajlepszegospecjalistę,
umówiłemją,alenieposzła.–OjciecJimmy’egowbił
spojrzeniewstolik.–Mawłasnezdanie.
–Cozaszkoda,takastrata.Przecieżbyłatakabystra.
–O,nadaljestbystra–odparłojciecJimmy’ego.–
Bystrośćażwychodzijejuszami.
–Alebyłataka,nowiesz...
WidelecRamonywysuwałsięzjejpalcówioboje
wpatrywalisięwsiebie,jakbywposzukiwaniuidealnego
przymiotnikadoopisaniamatkiJimmy’egowprzeszłości.
Pochwilizauważali,żeJimmysłucha,ibombardowali
