Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—Tak—rzekłkról.EwabyłapięknąiEwanaszgubiła.
—Wróćmydomegosnu,Najjaśniejszypanie.
—Ijamiałemsen—rzekłkról.
—Otóżśniłomisię,żemojażonamiałaskrzydłaiżemimokrat
dostałasiędoLuwruizawołałanamnie:
—„Otwórz,mójdrogi,toja,twojażona.“
—Iotworzyłeś?—zapytałkrólzrozpaczą.
—Naturalnie,anawetzpośpiechem.
—Materyalista!
—Jakcisiępodoba,Najjaśniejszypanie.
—Iobudziłeśsię?
—Bynajmniej;sendlamniebyłbardzoprzyjemny!
—Iwciążmarzyłeś?
—Jaktylkomógłemnajdłużej.
—Adzisiejszejnocy?
—Jeszczespodziewamsięmarzyć.OtóżprzebaczNajjaśniejszy
panie,dlategoniechcębyćrazemztobą.Jeślibymczuwał,
topragnąłbymrzeczywistościidlategoproszęomuzykęidziewczęta.
—Dosyć,dosyć—rzekłkról,podnoszącsię—zgubiszsiebie
imniebyśzgubił,gdybymdłużejbyłztobą.Bądźzdrów,spodziewam
się,żeBógześlecisenniekuszący,alezbawienny,którycięskłoni
dopokuty.
—Wątpię,Najjaśniejszypanieiradziłbymcidlazupełnejpokuty
wyprawićdzisiajzLuwruSaint-Luca.
—Nie,nie.—Jestempewny,żecięBóglepszeminatchnie
myślami.Dowidzenia,idęsięmodlićzaciebie.
—AjabędęmarzyłzaciebieNajjaśniejszyPanie.
Izacząłnucićpierwszązwrotkępieśni,którąkróllubił.
Toprzyśpieszyłowyjściekróla,któryrzekł:
—Panie,sprawiedliwetwesądy,bonaświeciecorazgorzej.
___
___
___
___
