Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—Saint-Luc—rzekłnakoniec—czychceszzemnąnocspędzić?
—CóżbędziemyrobiliwpokojuWaszejkrólewskiejmości?...
—zapytał.
—Zapalimyświatła,jasiępołożę,atybędzieszmiczytałlitanię
dowszystkichświętych.
—DziękujęNajjaśniejszypanie.
—Jakto,niechcesz?jakto,opuszczaszmię?
—Przeciwnie.
—Ach!gdybyśchciał.
—Chcę,alepodwarunkiem...
—Jakim?
—ŻeWaszakrólewskamośćkażeszzastawićstoły,poślesz
pomuzykęidziewczętaiżebędziemytańcować.
—Saint-Luc,SaintLuc!—mówiłkrólzubolewaniem.
—Najjaśniejszypanie,dzisiajszczególniejestemwesoły.
Henryknicnieodpowiedział.
Jegoumysłniegdyśżywyiwesoły,zaciemniałsięcorazbardziej
izdawałsięwalczyćzciążącąnadnimmyślą,jakołówprzywiązany
donógptaka,którymuwzlecićniedozwala.
—Saint-Luc—rzekłkrólnakoniec—czymiewaszsny?
—Niekiedy,Najjaśniejszypanie.
—Awierzyszwsny?
—Ibardzo.
—Jakto?
—Tak,snyczęstowynagradzająnamrzeczywistość.Itak,tejnocy
miałemsenbardzoprzyjemny.
—Jaki?
—Śniłamisięmojażona...
—Zawszemyśliszożonie.
—Więcejjakkiedykolwiek.
Królwestchnąłispojrzałwgórę.
—Sniłomisię—mówiłdalejSaint-Luc—żemojażonamiała...
boNajjaśniejszypanie,bomojażonajestwcaleładna.
