Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ROZDZIAŁVIII.
JAKGŁOSOMYLIŁSIĘIMÓWIŁDOCHICOTA,
ZAMIASTDOKRÓLA.
KróliChicotprawieprzezdziesięćminutpozostalimilczący
inieruchomi;naglekrólzerwałsięiusiadłnałóżku.
Nazrobioneporuszenie,Chicotrównieżsięzerwał.
Obadwajspojrzelinasiebiepłomieniejącemioczyma.
—Cotam?...—cichozapytałChicot.
—Niewiem—odrzekłkról,ciszejjeszcze.
WtejchwilijednaświecawrękuzłotegoSatyrazgasła,następnie
drugaitrzecia,wkońcuostatnia.
—Ho!..ho!..—mówiłChicot—powiewnienażarty.
Zaledwieostatniwymówiłwyraz,lampazkoleizgasłaiciemność
zupełnazaległapokój.
—Cóżulicha!—zawołałChicotpowstając.
—Będziemówił,będziemówił—rzekłkrólkulącsięnałóżku.
—Zatemsłuchajmy.
Wrzeczysamej,głosponuryiświszczącymówiłwrogułóżka:
—„Zatwardziałygrzeszniku,czyjesteś?”
—Jestem,jestem—rzekłHenrykszczękajączębami.
—Jakiśchropowatygłos—zrobiłuwagęChicot—alesłuchajmy,
tocościekawego.
—„Czysłyszyszmnie?”—zapytałgłos.
—Słyszę—wyjąkałHenryk—słuchamskulonypodtwoim
gniewem.
—„Czymyślisz,żebyłeśmiposłuszny,powierzchownieoddając
siępokucie,asercezachowującdlagrzechu?”
—Dobrzemówi—rzekłChicot—tojakkazanie.
