Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—ByłwłaśniepanPérigord.
PaniWalewskapodniosłaoczyispojrzała
zezdziwieniemnamęża.
—TalleyrandPérigord,książęBenewentu—poprawił
szambelan.
—Byłunas?
—Acóż?!Proszę,zabiegają,hm.Niewiemsam.
Przekonalisię,żetrzebaimkogoświęcejniżimćpan
WybickiczyjakiśtamDąbrowski[55].Talleyrandbardzo
układny.Powiedziałemmumojeopinie:niechwiedzą,
wojnawojną,leczzrodzinamizadzieraćniemożnaani
senatorskichkrzesełobsadzaćgminem.
PaniWalewskapatrzyłatakdziwnymwzrokiem
naszambelana,żeażgotoporuszyło.
—Cóżmisiętakprzyglądasz?
—Nic,tylkoniewiem,oczymmówisz.
—Powiedziałem,byłTalleyrand.
—Ministercesarza?
—Więcnietakipersonat,abymuprogiKolumny-
Walewskiegobyłyzaniskie.
—Czegóżchciał?
—Dowiedziałsię,żejestemjeszczewWarszawie
iprzyjechałzżyczeniaminoworocznymi.Jużcinie
zwłasnegoafektu,poprostuchciałsięzapewnić,czy
przyjmęinwitacjęnazamek.Właściwietrudnobyło
