Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
mamytutajniecowięcejmiejscainiesądzę,abyśmysięmusieli
żegnać.Zresztąitakwiedziałem,żedonikądpaniniepójdzie.
–Wydawałomisię,żetłum,odpływając,zabierzemnie–rzekła
Angelika.–Właściwiejestmiwszystkojedno,niemamżadnego
specjalnegożyczeniaistałosięzupełnieinaczej,niźliprzypuszczałam.
–Ztegowynikałoby,iżniejestpanipewnaswegolosu–rzekł
Jonatan.
–O,niejestem–potwierdziłaona.
–Odpłynęliwkierunkumojegodomu–powtórzył.–Niewróży
toniczegodobrego.
–Życzępanuzdrowia–rzekłpoeta.
Jonatanspojrzałnaniego,poczymznówrozejrzałsięnaokoło.
Tłumzniknął,niepozostałponimślad,przynajmniejtaksięwydawało
tym,którzypatrzylizwysokościschodów.
–Wracają–zawołałaAngelika,wskazującnapojawiającesię
sylwetki.
Faktycznietłumwracał.
–Wygłoszędonichprzemówienie–rzekłJonatan.
AletłumniezatrzymałsięprzedcukierniąiJonatanniewiedział,
corobić:wygłosićprzemówienieczyteżczekaćnalepsząokazję.
Sądził,iżwkażdejchwilitłummożeznieruchomieć,iwówczas
onmógłbywygłosićprzemówienie.Jednocześniezauważyłwoknie
wystawowymtwarzetrzechurzędnikówidługoimsięprzypatrywał.
–Ciekawe–mruknął.–Możeoniteżczekają,ażtłumsię
zatrzyma.Tymczasemciżbaludzkaodpływajakfala,nie
pozostawiającśladu.Zresztąjakieżśladymogłabyzostawić,
conajwyżejzamyśleniewoczachurzędników–pomyślał.–Niebędę
przemawiał–rzekł.
–Niemadokogo–powiedziałaAngelika.–Oniniezatrzymali
sięprzedcukiernią.
–Możebłądzą...–zastanowiłsięJonatan.–Imojeprzemówienie
wygłoszoneteraz,gdysięprzesuwają,mogłobyichosadzić
