Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Ciekawe,czyurzędnicymająjakąśkoncepcję,dokądmożna
bystądpójść?–mruknąłJonatan.
–Niechpanznimiporozmawia–rzekłaAngelika.–Jak
przypuszczam,oniniemajążadnejkoncepcji,bodlaczego
przebywalibytakdługowcukierni.Aleinteresująsiętym,codziejesię
nazewnątrz,widziałpanichtwarzewoknie,gdyprzepływałoboknas
tentłum?
–Interesująsięwmiaręswoichmożliwości–rzekłJonatan.
–Niewieleprzecieżmogądojrzećprzeztookno,zwłaszczawszelkie
odgłosyimumykają.Pozatym,niezauważyłemnaichtwarzach
żadnegozapału–dodał.
–Uurzędnikównigdynieznajdziepanżadnegozapału
–roześmiałasięAngelika.–Onijedynieobserwują,cosiędzieje
wokół,nicwięcej.Pozatymjestimwszystkojedno,wktórąstronę
tłumsięprzemieszcza,nawetprzemówienie,którepanwygłosił,mogło
zupełnieinaczejbrzmiećidlategoniezmieniłowyrazuichtwarzy.
–Czypanzamierzadokądśiść?–zwróciłsięJonatandopoety.
–Wydajemisię,żetrzebabydokądśpójść–odparłtamten.
–Możetentłummajakiśokreślonykierunek–dodał.–Chociażnie
wiadomo,niereagowałnanaszątuobecność.
–Byćmożeznajdowaliśmysiępozapolemjegoobserwacji
–zauważyłakobietawwianku.–Ciekawe,żeniktznichniewszedł
tutajnagórę–zastanawiałasiędalej.–Niejesttoprzecieżtakawielka
fatyga.Byliśmybardzobliskosiebie,nienatyle,abypodaćsobieręce,
aledostatecznieblisko,byusłyszećwzajemnieswojegłosy.
Tymczasemoninicniesłyszeli,dlanasbyłatofala,którarozpłynęła
sięwczasieitymsamymzatarłaswojeistnienie.Fala,któranierobi
wrażenia,nawetnaurzędnikach.
Byłtomonologmłodejkobietywbiałejsukni,którywszystkich
usypiał,anapewnooddalałjakiekolwiekpostanowieniedotyczące
dalszejdrogi.Mogłosięwydawać,żestojąoninagórnymkrańcu
wodospadu,zktóregospływamilczenieinicość.Mogłatorównie
dobrzebyćwyspa,któraniewiadomogdziesiękończy,agdzie
zaczyna.Alboteżdrewnianywózekciągnionyprzezżebraka.Była
