Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
namiejscu.
–Toniejestpewne–rzekłaAngelika.–Widziałamjużtłum,
któryporuszałsiępodczasnajbardziejpłomiennychprzemówień.Poza
tym,wcaleniemamypewności,czymyodnichodpływamy,czyoni
odnas.Widziałpanzdumienienatwarzachtych,którzyweszli
nadrabinę?
–Widziałem–odparłJonatan.–Sądziłemnawet,żemająwobec
nasjakieśzamiary,aleokazałosię,żenie.
–Trafiliśmynazwykłytłum–rzekłaAngelika.–Mogłozdarzyć
sięzupełnieinaczej,iżbyłbytosądalboparadafryzjerów.Ataktłum
jestraczejbezbarwnyibezwyrazu.
–Jajednakchętniebymdonichprzemówił–rzekłJonatan.
–Będziejeszczepotemuokazja–stwierdziłaAngelika.
–Zczasembędziemymusieliopuścićtęcukiernię,jakobezpieczną
przystańwdrodzedosamegosercaPergamonii.
–Lubipanikwiecistesłowa–rzekłJonatan.–Wszędzietam,
gdziejesteśmy,jestisercePergamonii,iprawdęmówiąc,nieidziemy
donikąd.Chociaż–dodał–chciałbymdokądśiść.Możebyśmy
założyliwtejdzielnicychóralboorkiestrędętą?
–Oczympanzamierzałwygłosićprzemówieniedotłumu?
–zapytałakobietawwianku.
–Improwizowałbym–odparłJonatan.–Niepotrafiępowiedzieć,
cobymdonichmówił.Myślę,żecośbardzowzniosłegoiobliczonego
napamięćprzyszłychpokoleń.
–Widzę,żepanjestbardzowrażliwynapamięćpokoleń–rzekła.
–Zauważyłamto,słuchającpańskiegoprzemówienia.
–Widzipani,jakbardzoruchliwyjesttłum–powiedziałJonatan.
–Proszępomyśleć,gdybytu,podschodami,rosłypoziomki,nikt
znichbytegoniezauważył.Podobnieniesłyszeliimojego
przemówienia.Jestempewien,żeurzędnicywewnątrzcukiernirównież
goniesłyszeli,achwilamibyłemzwróconytwarządonich.Możepani
tozauważyła?
–Zauważyłam–potwierdziłaAngelika.
