Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
42
Wstęp
dwóchnazwlubnazwyiczasownika,któryrównież,przynaj-
mniejjeślichodziojegoaspektsemantyczny,funkcjonujenie-
kiedyjaknazwa(por.niżej).Obieinterpretacjepokazują,że
onomatazajmującentralnemiejscewanaliziejęzyka.
KluczowąrolęnazwwsemantyceArystotelesaorazwjego
analizachjęzykadobrzepokazująuwagizawartewHermeneutyce.
Nazwajesttuzdefiniowanajakopierwszywkolejnościrodzaj
wyrażeńjęzykowych(r.2,16a19–21);dotejdefinicjinawiązuje
późniejdefinicjaczasownika(r.3),atakże,pośrednio,definicja
wypowiedzi(r.4).Cowięcej,jakwynikazuwagArystotelesa
wDeint.3,równieżczasownikimogąbyćuważanezapewnego
rodzajunazwy(por.16b19–25).Czasownikipełniąswojąspe-
cyficznąfunkcję–oznaczająfakt,żeczynnośćlubstanzachodzi
wokreślonymczasie–tylkowtedy,gdysąużytewzdaniu.Gdy
sąwypowiedzianenzosobna”,stająsięnazwami,ponieważzich
właściwościsemantycznychpozostajetylkota,którapolegana
wskazywaniunapewnąrzecz(pragma).Czasownikużytypoza
zdaniemwskazujenatęrzecz,aleniewskazujejeszcze,czydana
rzeczzachodzi,czynie.Dlategowłaśniemożebyćtraktowany
jakonazwa.Takwięcczasowniki,oilesąwyrażeniamizna-
czącymi,sąteżnazwami.Wynikatopośredniorównieżzwy-
powiedziArystotelesa,żeczasownikisązawszeznakiemrzeczy,
któresąorzekaneoczymśinnym(por.16b7;16b9–10).
Stwierdzenietooznacza,żewłasnościsemantyczneczasowników
wynikają(międzyinnymi)zpowiązaniazkonkretnąkategorią
ontyczną,mianowiciezrzeczami,któreistniejąwpewnympod-
miocielubsązpewnympodmiotempowiązane.
DefinicjanazwyzawartawHermeneutycemożesprawiać
wrażenie,jakbygłównynaciskbyłwniejpołożonynakwestie
składniowelubkwestiedotyczącemorfologiiwyrażenia:
Nazwajesttogłosznaczącynamocyumowy,któryniezawiera
określeniaczasuiktóregożadnaczęśćnieposiadaznaczenia,
gdyjestoddzielona
66
.
66Deint.2,16a19–21.
