Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
żerozmawiamyzestaruszkiem,uktóregoalzheimerjestjużnabardzo
zaawansowanympoziomieizrobiłgęstesitozpamięci.
–Mamdom–powiedział–alenieprzypominamsobie,żebym
gowystawiał.
PonowniespojrzałamnaRoberta,którypowolinabrałpowietrza
wpłuca.
–Jakmamtorozumieć?–zapytał.–Czydomjestnasprzedaż?
–Japaństwabardzoprzepraszam.Poprostujestemzaskoczonytym
telefonem–oznajmił.–Jeszczeniewiem,czynasprzedaż.Wiepan…
Janawetniedawałemżadnegoogłoszenia…
–Wtakimraziejak…?–zacząłRobert,alewłaścicielwszedł
muwzdanie.
–NieznambiuraLOOK.
Robertzamilkł.Przezdłuższąchwilęniewiedział,copowiedzieć.
–Halo,jestpantam?–zapytałwłaściciel.
–Tak,jestem…–odpowiedziałzdezorientowanymąż.
–Wiepan…–ciągnął.–Janiedawałemżadnegoogłoszenia,dlatego
jestemzaskoczonytymtelefonem,alemożemojażonatozrobiłainic
miotymniepowiedziała…
–Czywtakimraziedomjestnasprzedaż?–zapytałporazwtóry,
wziąwszygłębokioddech.
–Samniewiem–oznajmiłmężczyzna.
–Tomożeniechpantonaspokojnieprzemyśli–zaproponowałmąż.
Spojrzałamnaniego,kręcącgłową.
–Nie…–wyszeptałam.–Namówgo,żebynamgopokazał.
Miałamnadzieję,żezruchumoichustRobibędziewstanieodczytać
chociażjednosłowo.Bardzozależałominatym,żebyzobaczyćten
dom,iniechciałamodpuścić.
–Tomoże…–zaczął,alewłaścicielponowniewszedłmuwzdanie.
–Wiepan…Taksobieterazmyślę,żeskorojużpandzwoni,
topokażęgopanu.Właściwietoitakplanowałemgowystawić
–oznajmił.
Poczułam,jaknamojejtwarzypojawiasięuśmiech.Niepotrafiłam
zrozumiećtego,dlaczegotakbardzozależałominatymmiejscu
–intuicjapodpowiadałami,żetojestwłaśnieto…Żetojestmiejsce,
któreczekałonanasodbardzodawna.
