Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Dapanradębyćnamiejscuzapółgodziny?–zapytałwłaściciel.
–Jajużtujestem–oznajmił.
–Wtakimraziejateżniedługodojadę–powiedział,poczymsię
rozłączył.
Robertspojrzałnamniewyraźniezmieszany.
–Tonapewnojegożona–zaczęłam,nieczekającnajakikolwiek
komentarzzjegostrony.
–Noraczej–oznajmił.–Przecieżniemainnejmożliwości…
–Wiadomo…–powiedziałamiuśmiechnęłamsiędoniego.
Myśl,żeniemainnejmożliwościniżta,żeogłoszeniezamieściła
jegożona,sprawiła,iżnieprzejęłamsiętymzbytnioidalej
–zogromnympodziwemwoczach–cieszyłamsięwidokiemtego
pięknegobudynkuiotaczającegogoterenu.
Pochwiliwłaścicielbyłjużnamiejscu.Musiałznajdowaćsięgdzieś
niedaleko,bominęłozaledwiedziesięćminutodzakończenia
rozmowy,jaksięzjawił.PrzedstawiłsięjakoKlemensMalicki.
Wyglądałdośćstarojaknaswojeczterdzieścidwalata.Wiedziałam,
żetylemiał,bozacząłnamosobieopowiadać.
Coprawdaniechcieliśmysłuchaćhistoriijegożycia,alenasz
wrodzonytaktorazdobrewychowanieniepozwalałynaprzerwanie
tegonudnegomonologu.Powiedziałnamwtedy,żepracujejako
sekretarzwratuszu,ajegożonajestpielęgniarkąwszpitalu
wojewódzkimijeszczekilkainnychfaktów,którebyłynamcałkowicie
obojętneibezznaczenia.
Miałbardzoprzeszywającywzrok–patrzyłnamnie,ajawiedziałam,
żeprześwietlamnienawylot,cosprawiało,żeczułamsięprzynim
naga,obdartazewszystkichtajemnicisekretów.Byłjakrentgen,który
nieprześwietlałciała,aleumysłorazmyśli.Niezadawałnamżadnych
pytań.Niewróciłteżdohistoriizogłoszeniem,więcuznaliśmy,
żezostałajużprzezniegowyjaśniona,iteżnieporuszaliśmytego
tematu.
Ubranybyłwkoszulęwdużączerwonąkratęiobszernespodnie
zwielomakieszeniami–zjednejznichwyjąłpękkluczy,któryzaczął
nerwowoprzeglądać,poczymstwierdził,żetojednakniete.
–Muszęwrócićdosamochodu–oznajmił,patrzącnaRoberta.
–Acosięstało?
