Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Azatemnieswatanie,naszczęście.Tylkoprawdziwa
klęska,bonieprzygotujedziecinawystęp.
–A...ijeszczejedno.Poznajciesię,tojestAnka,ato
PiotrMalinowski,mistrzsportuidyplomacji.–Bogdan
zaśmiałsięponowniezwłasnegodowcipu.–Dogadacie
sięnapewno.
Wyszedłzpokojunauczycielskiego,nieczekającnaich
odpowiedź.Zapadłakrępującacisza.PaniJadziaspojrzała
nanichspodoka,alestaliwmilczeniu,więcwidocznie
wyczuła,żetematutotuniebędzie.Chwyciłaszczotkę,
machnęładlaniepoznakidwarazyiwyszła,zamykając
zasobądrzwi.
–Tojak?Dogadamysię?–Piotrwyciągnąłrękę.
Miałspojrzeniezranionejsarny,toteżAncenie
pozostałonicinnego,jakodwzajemnićuściskdłoni
ikiwnąćgłowąnazgodę.Zauważyłanaprzegubiejego
dłonimałykluczbasowy.Tatuażpasowałdoniego,jakby
sięznimurodził.
–Grasznaczymś?–spytałazgłupiąnadzieją.
–Atak,gram,wyobraźsobie!–Piotrcałysięrozjaśnił.
–Toznaczygrałemkiedyśwzespolenasaksofonie,ale
tostaredzieje.
–Nieszkodzi,tegosięniezapomina–wyszeptałaAnia
iuśmiechnęłasięnieśmiało.–Atenklucztobasowy,
wiesz?–Dotknęładelikatniejegodłoniwmiejscu,gdzie
rozpoczynałsięzawijas.–Idęnalekcję,potemsię
zobaczymyiustalimyszczegóły.
Szłakorytarzem,rozmyślającotym,żenaświecie
zdarzająsięjeszczenieśmialifaceci.
Wświetlicyczekałananiąuczennica.Miałyćwiczyć
dowystępunakoniecrokuszkolnego,małabyłazdolna,
alepotrzebowałaemocjonalnegowsparcia.Dziewczynka
nawidoknauczycielkipodniosłagłowęiklasnęławręce
